Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Διήγημα. Περιοδικό Culture Book. Ήπειρος The land was ours before we were the land’s. Robert Frost, “The Gift Outright”   Περίμενα να με ανακαλύψεις. Σαν ήπειρος περίμενα. Στα βουνά μου, το χιόνι απάτητο. Πλήθος τα ψάρια στις θάλασσές μου. Τα δάση μου όλα αξύλευτα. Ο χρόνος μου τόσο αργός που δε μετριόταν. Κι οι φλέβες μου γεμάτες ασήμι, γεμάτες χρυσό. Κάθε τι ατρύγητο στον κόρφο μου. Οι πυρκαγιές μου άναβαν από κεραυνό, έσβηναν με βροχή. Δε γνώριζα το σίδερο. Και τ’ άλογά μου ασέλωτα, ξέπνοα απ’ την τρέλα που τα έπιανε σαν έβλεπαν ανοιχτό όλο τον ορίζοντα. Σαν ήπειρος περίμενα.    Κάποτε ήρθες. Τις φλέβες μου τις έσκισες με το ξυράφι. Βούτηξες τα χέρια σου στο ασημένιο και στο χρυσό μου αίμα. Διέτρησες τη γύμνια μου με μολυβένιες σφαίρες. Τα ποτάμια μου, τα έβαψες όλα κόκκινα. Απ’ το χλωρό το ξύλο μ’ αποψίλωσες. Με ξεχέρσωσες. Ξερίζωσες τους πληθυσμούς μου. Με τύλιξες στις φλόγες. Εισήγαγες το σίδερο, τη γουρουνίσια γρίπη, την ευλογιά, την πανουργία. Με τις αξίνες σου τρύπησες τα βο

 Διήγημα. Περιοδικό Μονόκλ. Το χαμόγελο Μνήμη Σωτήρη Πέτρουλα Στον Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη Στραγγαλισμένος, ο νεκρός χαμογελάει. Το χαμόγελό του είναι αναμφισβήτητο, πολύ πιο αναμφισβήτητο απ’ την ιατροδικαστική έκθεση ή απ’ τις ακριβείς περιστάσεις του τέλους του. Αλλά το χαμόγελο δεν ήταν εκεί απ’ την αρχή του θανάτου του. Αρχικά, το στόμα του είχε ένα σχήμα πολύ πιο συνηθισμένο για τους πνιγμένους. Ήταν ακόμη έκπληκτο για το γεγονός του θανάτου, ανοιχτό απ’ την αγωνία του οξυγόνου. Το χαμόγελο, ορκίζεται ο νεκροθάφτης, εμφανίστηκε μόνο όταν το πτώμα τοποθετήθηκε στο φέρετρο. Εκεί, σ’ εκείνη την ξύλινη στενότητα, σαν λουλούδι που βρήκε τη γλάστρα του, βάλθηκε το πτώμα να χαμογελάει.  Το χαμόγελο δεν σταματά στο πρόσωπο. Μόλις το φέρετρο ακουμπά στον πάτο του τάφου σταθερά, το χαμόγελο περνάει μέσα απ’ το ξύλο και κάνει το φέρετρο να χαμογελάσει. Ξέρω πως δεν έχεις δει ξύλο να χαμογελά, αλλά αν ήσουν εκεί θα το έβλεπες. Το ξύλο χαμογελά ξύλινα. Το είδα, στα νερά του ξύλου, πως χαμογελ