Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Το Βασίλειο της Σκιάς  ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχι τόσο μακρινό, όπου η καπιταλιστική «πρόοδος» και ο δυτικός νεοϊμπεριαλισμός έχουν φτάσει απλώς στις αναπόφευκτες κλιματικές, οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειές τους. Εδώ, όπου όχι μόνο το μέλλον αλλά και το ίδιο το παρόν είναι αμφίρροπα, οι χαρακτήρες της νουβέλας θα χαράξουν ένα ανορθόδοξο μονοπάτι. Αντί να κινήσουν πανικόβλητοι για τον Βορρά – που μοιάζει για τους υπόλοιπους να είναι το μόνο σημείο του ορίζοντα που υπόσχεται ένα μέλλον – κατευθύνονται προς τον Νότο. Διασχίζοντας μια Ελλάδα που είναι πια ένα βασίλειο αχανούς θανάτου, οι (πρωτ)αγωνιστές της ιστορίας θα συνασπιστούν – όχι στη βάση της ταυτότητας αλλά στη βάση του αδύνατου, δηλαδή της επιβίωσης – ως κοινότητα. Επιμένοντας σε κάτι πέρα από την αδυσώπητη θανατική πορεία των πραγμάτων, το  Βασίλειο της σκιάς  πορεύεται σε έναν χρόνο «μετά το τέλος του χρόνου» και σ’ έναν τόπο που μπορεί να φιλοξενήσει όχι την απλή επιβί

Αναστάσης Πισσούριος Περιοδικό Μονόκλ Ο τίτλος του έργου   Το βιβλίο των χεριών   του Α. Μπαλασόπουλου από τις εκδόσεις Θράκα μας προϊδεάζει εκ πρώτης όψεως για το τι πραγματεύεται η συγκεκριμένη συλλογή ποιημάτων. Τα χέρια γίνονται ο άξονας γύρω από τον οποίο συνθέτει ο ποιητής το ποιητικό του έργο. Για να κάνει σαφή την έννοια των χεριών ο ποιητής συμπεριλαμβάνει στη συλλογή το   Επίμετρο . Το   Επίμετρο ορίζει ως πυξίδα τις κατευθυντήριες γραμμές κατανόησης των ποιημάτων. Τα χέρια για τον ποιητή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος όταν φτιάχνει και δημιουργεί κι όταν καταστρέφει επίσης. Η ιστορία του ανθρώπου είναι τα χέρια του και παράλληλα τα χέρια του γίνονται η γλώσσα του: «Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα», γράφει μεταξύ άλλων ο ποιητής στο   Επίμετρο . Δεν υπάρχει ιστορία χωρίς τον Λόγο ούτε προφανώς Λόγος χωρίς ιστορία. Για τον Μπαλασόπουλο τα χέρια γίνονται η διαμεσολαβητική αρχή μεταξύ του Λόγου και της ιστορίας. «Τώρα που με τα χέρια του μιλά» ( Η επιστροφή στο λευκό ), αν και χωρ

  Περιοδικό Μονόκλ Αγωγή   I   Το σκοτάδι δεν ήταν ακόμα βαθύ· ήταν το σκοτάδι μιας μέρας  που αρρώστησε νωρίς. Άκουσα έναν ήχο· δεν ήξερα αν ήτανε κλειδιά μασούρι ή αρμαθιά από κόκκαλα. Δεν ήξερα ποιον  να ρωτήσω. Ήταν η βροχή. Το κεφάλι μου όλο ήταν ένα μαύρο σύννεφο, πυκνό. Δεν είχα πια κανένα κέντρο. Ήμουν μια καθαρή συσσώρευση και τώρα  έβρεχα, έβρεχα πάνω σ’ όλα όπως άλλοι κλαίνε, όχι εγώ— όχι πια εγώ.       ΙΙ   Είχα το βλέμμα τρομαγμένου ζώου· δε μπορούσα να το δω. Κανένα ζώο δεν μπορεί να δει τον φόβο του. Κι όμως γνωρίζουμε, τυφλοί, με βεβαιότητα  αυτό το βλέμμα.  Είναι όταν όλα τα πράγματα μικραίνουν καθώς απομακρύνονται. Είναι όταν όλα τα πράγματα έχουν χρώμα γκρι, κι όταν υπάρχει, ξαφνικά, μια ησυχία  και το δωμάτιο  είναι όλα τα δωμάτια κι ο άνθρωπος αυτός που σε κοιτάζει είναι όλοι οι άνθρωποι. Κι όταν μιλάει τον ακούς αλλά δεν τον ακούς. Δε σε αφήνει το αίμα σου ν’ ακούσεις.     I ΙΙ   Να κάνεις ένα βήμα. Να κάνεις πολλά βήματα, ένα μετά το άλλο, στη σειρά. Αλλά πού σε

  Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του ανθρώπου. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου είναι ιστορία των χεριών του και του τι έμαθαν να κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι μνήμες του είδους, αποθηκευμένες στους τένοντες, στα νεύρα, στις φάλαγγες. Γι’ αυτό, τα χέρια γεννιούνται ήδη γερασμένα, με τρεις βασικές ρυτίδες χαραγμένες στις παλάμες τους. Είναι πιο αρχαία απ’ αυτόν ή αυτή που τα φέρει: θυμούνται ήδη την καταγωγή του είδους σε μια πλαστική ικανότητα που απαντάται μόνο στους άμεσους προγόνους και συγγενείς του, στα Πρωτεύοντα θηλαστικά. Και το χέρι γράφει, όχι μόνο γιατί συσσωρεύει μια μνήμη πέρα απ’ τον εαυτό, αλλά και γιατί είναι το ίδιο γραμμένο, με γραμμές της ζωής, με όρη, με γεωγραφίες ατομικές και μ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τη σφραγίδα του μοναδικού στο δακτυλικό αποτύπωμα. Το χέρι οριοθετεί το ανθρώπινο. Με επισφάλεια, γιατί το χέρι οριοθετεί επίσης και το  μη  ανθρώπινο, και το απάνθρωπο , που είναι βέβαια μια δυνατότητα του ανθρ

  Αντώνης Μπαλασόπουλος, Απ’ το μάτι της βελόνας – αρχείο ελλειπτικών παρορμήσεων - Κριτική από την Ιφιγένεια Σιαφάκα   Κριτική - Παρουσίαση     Παρασκευή, 17 Μαρτίου 2023     0 Σχόλια Culture Book Tα κείμενα που απαρτίζουν την παρούσα έκδοση, όπως σημειώνει στην εισαγωγή του ο Αντώνης Μπαλασόπουλος, γράφτηκαν αρχικά στο ιστολόγιο «Through the Loophole» από το 2009 έως το 2010 και εκδόθηκαν, πρώτη φορά, εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις Galerie Astra. Η τελική επιλογή των κειμένων είναι καθαρά προσωπική, ενώ η σειρά τους δεν ακολουθεί μία συγκεκριμένη θεματική, ώστε να δημιουργηθούν τα ανάλογα κεφάλαια ή ενότητες. Ο αναγνώστης ωστόσο θα διαπιστώσει ότι τα κείμενα συνδέονται με υπόγειους αρμούς: άλλοτε μέσα από μία συνειρμική αλυσίδα σημαινόντων και άλλοτε μέσα από μία κοινή θεματική που ξεδιπλώνεται είτε με επαγωγικό είτε με παραγωγικό τρόπο ή, κάποτε, και με περισσότερο ανοίκειους τρόπους, όπως μέσω της λειτουργικής οπτικοποίησης και της παιγνιώδους ερμηνείας ενός γράμματος ( Υ λισμός, 

Carol Ann Duffy Δυο αντιπολεμικά ποιήματα Μτφρ.: Αντώνης Μπαλασόπουλος Culture Book ΜΕΓΑΛΑ ΓΙΑΤΙ* Τι έσπρωχνε πάνω στο βουνό ο Σίσυφος; Δε θα τ o  ' λεγα βράχο. Θα ορκιστείς επισήμως στη Βίβλο; Σε βιβλίο δε μπορώ να ορκιστώ. Με ποιο πιόνι πήρες το κάστρο; Πύργο  δε ρισκάρω να χάσω. Πότε σου έδωσε ημερομηνία ο Πρόεδρος; Τον Μπαράκ εγώ δεν εμπλέκω! Ήταν στον χάρτη σημειωμένοι 1200 στόχοι; Τίποτε δε σημειώσαν με μαύρο. Πάνω σε τι έγδυσαν και τεντώσαν τον κρατούμενο; Δεν  έμοιαζε καθόλου με  τροχό. Γκουαντάναμο – πόσοι οι έγκλειστοι; Π ό σα σπυριά κριθάρι στο σακί; Aπαγωγές, εκδόσεις έκτακτες– δως μου ονόματα. Μέσα στην τράπουλα, πόσο χαρτί ; Το να φτιασιδώσεις τα έγγραφα – πώς λέγεται το παιχνίδι αυτό; Πόκερ. Μπλακ Τζακ.  Τζιν Ράμι. Ποιος σχεδίασε τη χρήση του σοκ και του δέους; Δεν ήμουν στης επίθεσης τους οπαδούς. Μες στο τζαμί, τι είδες, για πες μου. Δεν έβλεπ a   μες στους καπνούς. Μέτρησες του πολέμου το κόστος; Δεν  ήμουν υπεύθυνος για λογαριασμούς. Πού ήταν ο Σαντάμ όταν τον βρ