Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Πεζή ποίηση. Περιοδικό Μονόκλ . «Πόσο με πληγώνεις!» ψιθύρισε το κάρβουνο στο ξύλο. «Καθόμουν εκεί, μες στην χωρίς όνειρα αυτοκρατορία της πέτρας, και μετά ήρθες και έβαλες τα δάχτυλά σου –πόσο κρύα είναι!– στο δέρμα μου, και μέτρησες τα οστά μου, και ψηλάφισες τις ουλές μου. Και τώρα η φλόγα σφυρίζει μέσα μου και θρυμματίζομαι, θρυμματίζομαι σε τόσα πολλά στόματα, το καθένα τους άστρο, πυγολαμπίδα, πληγή.»  «Κοίτα όμως και μένα!» απάντησε το ξύλο. «Δεν πρόλαβα να σ’ ακουμπήσω και ήδη γίνομαι κάρβουνο και γω. Το δέρμα μου σκάει σε δεκάδες φλεγόμενα σημεία, τα μάτια μου είναι δακρυσμένα και τυφλά, το σώμα μου γίνεται καπνός. Μήπως σε πόνεσα χωρίς να πονέσω και γω; Είμαστε το ένα το τέλος του άλλου. Και η αρχή. Κάποτε ήμασταν νέα βλασταράκια στο δέντρο, και τώρα, όταν ενώνουμε τα στόματά μας να φιληθούμε, ανασαίνουμε τέφρα.»  «Επειδή είμαστε ορφανά από δέντρο μας κατάντησαν έτσι!» έκλαψε πικρά το κάρβουνο.  «Η τέφρα όμως επιβιώνει», απάντησε το ξύλο. «Είναι αυτό που επιβιώνει.»

https://dialogos.com.cy/grammes-antoni-mpalasopoyloy/

Ποίηση. Περιοδικό  Νέο Πλανόδιον Λείπει, αὐτὸ τὸ σούρουπο, ἀπ᾽ τὸ ἐκκλησάκι ὁ Θεός  καὶ στὸ κατόπι του ἒμειναν οἱ κουρασμένοι ἀγγέλοι  τὸ κράτος τῆς ἀμπέλου δεσπόζει στὸ ἱερό,  μὲ μάνταλο γερὸ σφαλίζονται οἱ πύλες  καὶ στὰ κεριὰ οἱ θησαυροὶ τοῦ μελισσιού ἀνάβουνε  καὶ νά ὁ παππὰς ὁ ἔρημος, μὲ τ᾽ ἄμφια του μεθάει. Ὅποιος μονάχος ἔμεινε μονάχος του μεθάει λέει ὁ παππάς, καὶ γύρω του σκιές· ὅταν τοῦ λείψει κι ὁ Θεός ἀκοίμητες οἱ ενοχὲς κι οἱ μνῆμες του ἀνάβουνε ἂλλης ζωῆς καὶ πρότερης, ποὺ ντρέποντ᾽ οἱ ἀγγέλοι ζωῆς κρυφῆς κί ἀδήλωτης μέσα στοῦ νοῦ τὶς πύλες κι ἐκεῖ πηγαίνει, λειτουργᾶ, σὲ ἂτυπο ἱερό. Πείνα τὸν ἒτρωγε μικρό. Τὸ πρῶτο ποὺ ἒνιωσε σὰν ἱερό ἦταν τὸ φάσμα τοῦ θανάτου, ποὺ τό μυαλό μεθάει μὲ τρόμο. Τὶ βρίσκεται πιὸ κεῖ, πίσω ἀπὸ τὶς πύλες τοῦ ὁρατοῦ; Διάβολος ἦταν ἢ Θεός; ρώταγε σὰν παιδί. Καὶ λέγαν οἱ ἀγγέλοι «Στὸ μοναστήρι θέ νὰ πᾶς, φούρνους ἐκεῖ ἀνάβουνε καρβέλια ἐκεῖ χρυσίζουν». Μὰ τὸ ψωμὶ σὰ χόρτασε, ἀνάβουνε ἑντός του ἄλλες, ἀπρόσμενες λαχτάρες, καὶ ἱερὸ τοῦ φαίνεται τὸ σ

  Ποίηση. Περιοδικό Χάρτης . ( στον Mohammed Shormani ) Μια κουταλιά ζάχαρη  στο τσάι μας και τρεις σιωπή: Όσα δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να πεις Όσα δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να πω  Όσα μας απαγορεύει να πούμε η στενότητα  που μας σφίγγει στη μέση  επειδή κάποτε γεννηθήκαμε. Κι όμως, ακόμα αγαπάμε. Δηλαδή, πεταλώνουμε ένα τρελό άλογο  στον αιμάτινο βραχόκηπο. Δηλαδή, μας ορίζει ο στρόβιλος  της λευκής χαίτης του  στο τεντωμένο πανί  της αξημέρωτης νύχτας. Το ίδιο απλά, απόθεσες μια μεγάλη πέτρα  στην πλάτη μου και είπες: «Αυτό είναι το παιδί.  Κάνε το να περπατήσει. Κάνε το να θυμηθεί μια πρασινάδα  χωρίς σκόνη. Κάνε το  να τραγουδήσει τα τραγούδια  της πατρίδας χωρίς θλίψη». Απόθεσες τη μικρή σκιά σου  στο στήθος μου και είπες: «Δώσε της μπόι. Κουράστηκε να την τρυπούν  οι κεραίες των μυρμηγκιών εκεί κάτω. Ντύσε τη με μυς και αγγεία. Θέλει να γίνει σάρκα». Καθόμαστε λοιπόν εδώ, ανάμεσα  στα πελώρια γράμματα  που ανθίζουν στην έρημο,  με όλη την Ασία  να μας καίει τη γλώσσα. Καθό

Ιστορία του___ Διήγημα. Περιοδικό Φρέαρ . Όπως κάθε πρωί μετά την συνταξιοδότησή του, ο ____, γέννημα-θρέμμα της πόλης ____, της επαρχίας ____ έβαλε το κοστούμι του και τράβηξε για το αγαπημένο του καφενεδάκι, όπου, παρέα με τους φίλους του ____ και ____, διάβαζαν την εφημερίδα τους, λέγανε καμιά κουβέντα για τα νέα, τοπικά και εθνικά, κι έπειτα κάνανε μια βόλτα στην παραλία πριν πάει ο καθένας για τις δουλειές που έχουν οι συνταξιούχοι για να γεμίζει ευχάριστα η μέρα. Στο καφενείο, ο φίλος του ο ____ λιαζόταν ράθυμα και απολάμβανε τον καφέ του παρέα με την εφημερίδα του, όπου διάβαζε τα τελευταία νέα σχετικά με τον ____. «Τα ’μαθες;», ρώτησε τον ____. Ο ____ έχει κάνει προληπτική αγωγή εναντίον όποιου χρησιμοποιήσει το όνομά του δημοσίως. «Δεν με εκπλήσσει», απάντησε ο ____, «στις μέρες μας, τα ονόματα διέρχονται μια κρίση. Ποτέ δεν ξέρεις, απ’ τη μία μέρα στην άλλη, τι μπορεί να τους συμβεί».  «Τι εννοείς;», ρώτησε τον ____ ο ____. «Τι να εννοώ, φίλτατε;», απάντησε ο ____. «Δεν είδες