Αντώνης Μπαλασόπουλος

 Διήγημα. Περιοδικό Περί Ου. Ο ερωτευμένος οδοντίατρος   Δεν ήταν καθόλου σπάνιο κάποιος που καθόταν στην αίθουσα αναμονής έξω απ’ το γραφείο του οδοντιάτρου μου, ξεφυλλίζοντας ίσως μια απ’ τις ποιητικές του συλλογές (από την πρώτη, το  Άλγος των ριζών , ως την τελευταία, την  Επισφαλή Κορώνα ) που αποτελούσαν, μαζί με τα Άπαντα Καρυωτάκη και Πολυδούρη, το μοναδικό προς ανάγνωση υλικό για τους επισκέπτες, να ακούσει βογγητά, μακρόσυρτα και παραπονεμένα ή πιο σύντομα και πικρά, να έρχονται από την πόρτα. Έτσι θα μπορούσε εύκολα κάποιος που δε γνώριζε καλά τον οδοντίατρό μου να υποθέσει ότι είχε βαρύ χέρι ή ότι τσιγκουνευόταν κάπως τις δόσεις νοβοκαϊνης προς τους ασθενείς του. Κι όμως, μια βασική εξοικείωση με τις εμπειρίες της πελατείας του θα έδειχνε αμέσως πως ο οδοντίατρός μου ήταν γνωστός για το ελαφρύ και επιδέξιο χέρι του και πως τα βογγητά δεν προερχόταν από κάποιον φτωχό που του έκανε απονεύρωση αλλά από τον ίδιο. Διότι ο οδοντίατρος μου ήταν ερωτευμένος, σφόδρα ερωτευμένος. Ο έ

  Εφημερίδα Χαραυγή Το βιβλίο των Πλασμάτων –  Η ευνοούμενη ύβρις του ποιητή του Αναστάση Πισσούριου Το βιβλίο των Πλασμάτων  (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021) είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπαλασόπουλου. Η συλλογή αυτή, θεματική σε χαρακτήρα, λειτουργεί ως η τρίτη κίνηση ενός έργου. Αυτό σημαίνει ότι  Το βιβλίο των Πλασμάτων  ενέχει στον πυρήνα του την αλληλένδετη σχέση μεταξύ των προηγούμενων συλλογών. Αν λοιπόν εντοπίστηκε επιτυχώς το έδαφος των δύο πρώτων συλλογών, δηλαδή αυτό της «πρώτης ποίησης» – αν έχω το δικαίωμα να χρησιμοποιήσω ένα τέτοιο όρο σε αντιστοιχία πάντα με την «πρώτη φιλοσοφία» – τότε η τρίτη συλλογή δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι λιγότερο ή περισσότερο σχετικό με το έδαφος αυτό. Συνειδητά λοιπόν δεν θα διεισδύσω σε φιλοσοφικές παρατηρήσεις ούτε σε θεωρητικές προσεγγίσεις για τη σχέση της «πρώτης φιλοσοφίας» με  Το βιβλίο των Πλασμάτων . Προφανώς και δεν είναι τυχαία η άρνησή μου αυτή και το σημαντικότερο δεν είναι αποκλειστικά δική μου απόφαση. Αντιθέτως, εί

  Διήγημα. Περιοδικό Booksitting Ι. Κάποιος πρέπει να κατήγγειλε τον Α.* γιατί το πρωί του Σαββάτου οι αρχές έλεγξαν το σπίτι του για λαθραίους και αδήλωτους ενοικιαστές. Πράγματι, μετά από λίγων μόνο λεπτών έρευνα βρέθηκαν: ένας Πορτογάλος ναυτικός που είχε απομνημονεύσει το “Rime of the Ancient Mariner” του Coleridge στην αγγλική• δύο δίδυμες αδελφές από το Dorcet που τις ένωνε η αντιζηλία για τον ίδιο άντρα, η αυστηρότητα του Προτεσταντισμού και η μελαγχολική ενατένιση του Ατλαντικού από τις γυμνές και αφιλόξενες ακτές του αγγλικού Νότου• οι Pierre Méchain και Jean Baptiste-Delambre, άδικα ξεχασμένοι χωρομέτρες της γαλλικής επανάστασης, χάρη στις ακάματες μετρήσεις των οποίων κατασκευάστηκε από πλατίνα το πρότυπο μέτρο, που απαθανατίστηκε για τον κατατοπισμένο επισκέπτη του Παρισιού στον τοίχο του κτιρίου που βρίσκεται στον αριθμό 36 της Rue de Vaugirard• ένας Ρώσος κοσμιστής με συνεισφορά στη διάχυση της Εσπεράντο στην πόλη του Arkhangelsk• ο Jacques Élisée Reclus εις διπλούν, αρχι

Ποίηση. Περιοδικό Booksitting . 1. Nωρίς το πρωί, ο κόσμος στ’ ακρόνυχα. Το άλμα του στα βλεφαρόφυλλα. Το μακελειό των χρωμάτων και το κίτρινο αίμα. 2. Οι πράσινες λεπίδες του χρόνου στον θώρακα του άδειου σπιτιού• ο βόμβος των αρχαίων ενοίκων του. 3. Η στιγμή που ξέρω πως είμαι τα δέντρα μου. Τι μάταια δέντρα! Μόνο να τρέπουν σε χυμό το χώμα μάθανε. Μόνο να κορφολογούν τον ήλιο. 4. Η θάλασσα κυνηγάει πάντα την ουρά της. Η θάλασσα, με τη γαλάζια της άνοια. Κινούμαι στον πυθμένα• οι καρδιές μου πολλαπλασιάζονται. 5. Καταμεσήμερο, μια συντριβή σαν της ελιάς: κομμάτια πια ο πυρήνας, η γλώσσα λάδι άλαλο. 6. Ανοικονόμητος ήλιος• το ξόδεμα χωρίς τέλος ως το τέλος. Θα φύγουμε άραγε τραγουδώντας, όπως τότε, επιστρέφοντας σπίτι με την άμμο να κολλάει στα πόδια; 7. Αργά τ’ απόγευμα, η έκπτωση των αξιών σ’ ασήμι. Τότε ξεμυτάω εγώ, ο ρακοσυλλέκτης της μέρας. 8. Σούρουπο: δυο σαύρες μου δείχνουν τις κοιλιές τους στο τζάμι. Έτσι φανερώνεται πάντοτε το αρχέγονο. 9. Χρειάζομαι ένα νέο πρόσωπο• οι λέξε