Ο ταμίας-Booksitting
Booksitting Ίσως γι’ αυτό τρομάζουν τόσο, λέω λοιπόν. Όταν κοιτάζουν —όσοι κοιτάζουν, και δεν είναι πολλοί, οι περισσότεροι σβήνουν σαν το κερί μόλις με δουν να τους κοντεύω—δε βλέπουν την αντανάκλασή τους στις κόρες των ματιών μου. Ούτε και φως. Τους λούζει κρύος ιδρώτας. Θυμάμαι έναν —έναν μόνο, γέρο πολύ— που με περίμενε κι ήθελε να το ξέρω. «Σε περίμενα», μου είπε. «Και τι μ’ αυτό;», του απάντησα. «Δεν κάνει διαφορά στην πληρωμή. Δεν κάνω εκπτώσεις». Κι αυτός τότε μου λέει «έχω κάτι να σου πω: μονάχα εσύ δε θα γνωρίσεις ποτέ τον εαυτό σου, γιατί ποτέ δε θα’ ρθεις για σένα να εισπράξεις το ποσό, κι ούτε την παγωνιά στα χέρια σου θα τη γνωρίσεις, ούτε το τυφλό γυαλί των ματιών σου θ’ αντικρύσεις». «Και τι σ’ ωφελεί, κωλόγερε», θύμωσα, «που εσύ με ξέρεις; Αυτή τη γνώση σου τι θα την κάνεις;» Έχουν διαδώσει μεταξύ τους πως κάνω αυτή τη δουλειά πολλά χρόνια. Αλήθεια είναι. Πάρα πολλά. Περισσότερα από όσα υπάρχουν εδώ οι ίδιοι, και πριν απ’ αυτούς πλάσματα αναρίθμητα — αυτό συνήθως το ξε