Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Περιοδικό Μονόκλ Αγωγή   I   Το σκοτάδι δεν ήταν ακόμα βαθύ· ήταν το σκοτάδι μιας μέρας  που αρρώστησε νωρίς. Άκουσα έναν ήχο· δεν ήξερα αν ήτανε κλειδιά μασούρι ή αρμαθιά από κόκκαλα. Δεν ήξερα ποιον  να ρωτήσω. Ήταν η βροχή. Το κεφάλι μου όλο ήταν ένα μαύρο σύννεφο, πυκνό. Δεν είχα πια κανένα κέντρο. Ήμουν μια καθαρή συσσώρευση και τώρα  έβρεχα, έβρεχα πάνω σ’ όλα όπως άλλοι κλαίνε, όχι εγώ— όχι πια εγώ.       ΙΙ   Είχα το βλέμμα τρομαγμένου ζώου· δε μπορούσα να το δω. Κανένα ζώο δεν μπορεί να δει τον φόβο του. Κι όμως γνωρίζουμε, τυφλοί, με βεβαιότητα  αυτό το βλέμμα.  Είναι όταν όλα τα πράγματα μικραίνουν καθώς απομακρύνονται. Είναι όταν όλα τα πράγματα έχουν χρώμα γκρι, κι όταν υπάρχει, ξαφνικά, μια ησυχία  και το δωμάτιο  είναι όλα τα δωμάτια κι ο άνθρωπος αυτός που σε κοιτάζει είναι όλοι οι άνθρωποι. Κι όταν μιλάει τον ακούς αλλά δεν τον ακούς. Δε σε αφήνει το αίμα σου ν’ ακούσεις.     I ΙΙ   Να κάνεις ένα βήμα. Να κάνεις πολλά βήματα, ένα μετά το άλλο, στη σειρά. Αλλά πού σε

  Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του ανθρώπου. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου είναι ιστορία των χεριών του και του τι έμαθαν να κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι μνήμες του είδους, αποθηκευμένες στους τένοντες, στα νεύρα, στις φάλαγγες. Γι’ αυτό, τα χέρια γεννιούνται ήδη γερασμένα, με τρεις βασικές ρυτίδες χαραγμένες στις παλάμες τους. Είναι πιο αρχαία απ’ αυτόν ή αυτή που τα φέρει: θυμούνται ήδη την καταγωγή του είδους σε μια πλαστική ικανότητα που απαντάται μόνο στους άμεσους προγόνους και συγγενείς του, στα Πρωτεύοντα θηλαστικά. Και το χέρι γράφει, όχι μόνο γιατί συσσωρεύει μια μνήμη πέρα απ’ τον εαυτό, αλλά και γιατί είναι το ίδιο γραμμένο, με γραμμές της ζωής, με όρη, με γεωγραφίες ατομικές και μ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τη σφραγίδα του μοναδικού στο δακτυλικό αποτύπωμα. Το χέρι οριοθετεί το ανθρώπινο. Με επισφάλεια, γιατί το χέρι οριοθετεί επίσης και το  μη  ανθρώπινο, και το απάνθρωπο , που είναι βέβαια μια δυνατότητα του ανθρ