Αντώνης Μπαλασόπουλος

Στοχασμοί και ποιητικές ουβερτούρες για ένα απρόθυμο μέλλον Για το: Αντώνης Μπαλασόπουλος,  Απρόθυμος Άγγελος: Στοχασμοί, αλληγορίες και αφορισμοί για σκοτεινούς καιρούς,  Οκτάνα, 2024 [1] Θράκα Γράφει ο Μιχάλης Μπαρτσίδης* Με τον ποιητή και πεζογράφο  Αντώνη Μπαλασόπουλο  δεν γνωριζόμαστε παρά μόνο ως penpal – φίλοι δι΄ αλληλογραφίας, όπου ανταλάσσουμε βιβλιογραφία, σκέψεις και αντιδράσεις σε ορισμένα γεγονότα. Εκτιμώ πολύ τον ποιητή, συγγραφέα, πεζογράφο και στοχαστή και μου αρέσει η ποίησή του. Τώρα στον  “Απρόθυμο Άγγελο” , που μόλις κυκλοφόρησαν οι  Εκδόσεις Οκτάνα , μου αρέσουν τα ποικίλα  είδη γραφής και λόγου  αλλά, όπως σκοπεύω να δείξω, και μια φιλοσοφική σκέψη, που οδηγεί πάντοτε σε μια ενδιαφέρουσα έκρηξη. Όταν ο στοχασμός εκρήγνυται ποιητικά Καταρχήν ,  οι Αφορισμοί  έχουν, ως είδος λόγου, συμπυκνωτική σκέψη, διδακτικό ύφος και οδηγία και ενώ μεταδίδουν μια σοφία, εντούτοις δεν έχουν καμία πρόθεση διαλόγου. Εναπόκειται σε αυ...

Σταύρος Ζαφειρίου Σε σκοτεινούς καιρούς θα τραγουδάμε ακόμη; Ο Αναγνώστης Ως μια μικρή εισαγωγή θα έλεγα ότι το να μιλήσεις για τον «Ἀπρόθυμο Ἄγγελο» του Αντώνη Μπαλασόπουλου είναι σαν να ανοίγεις μια βεντάλια που κάθε πτυχή της είναι μέρος της, αλλά είναι και μια βεντάλια χωριστή. Αναζητώντας τις καταβολές αυτού του βιβλίου ανατρέχω σ’ ένα άλλο, μικρό βιβλιαράκι του Μπαλασόπουλου, που εκδόθηκε το 2011, στο «Βιβλίο των μικρών συλλογισμών», εκεί όπου ο συγγραφέας του φαίνεται να απολαμβάνει το αφοριστικό ύφος και τον τρόπο διανοητών όπως ο Μπλαιζ Πασκάλ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο Καρλ Κράους, ο Φραντς Κάφκα, ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Τέοντορ Αντόρνο. Που αν εξαιρέσει κάποιος τον Πασκάλ, οι άλλοι είναι γερμανόφωνοι, και πλην του Νίτσε, εβραϊκής καταγωγής. Το επισημαίνω αυτό επειδή έχει τη σημασία του, μια και ο Μπαλασόπουλος παραλληλίζει τη θραυσματική διατύπωση των αφορισμών με τον θραυσματικό, κατακερματισμένο κόσμο στον οποίο ζούμε, αναγάγοντας αυτόν τον παραλληλισμό στον καβαλιστικό, δηλαδή σ...

Τα αποσπάσματα είναι από το Επίμετρο στο Βιβλίο των χεριών . Αντίο λοιπόν, άνθρωπε.  

Ζωή μετά την καταστροφή: Για το Βασίλειο της σκιάς του Αντώνη Μπαλασόπουλου  του Ηλία Γιούρη Αναγνώστης Ο στοχασμός για το τέλος του κόσμου αποτελεί κεντρικό θέμα πολυάριθμων έργων μυθοπλασίας του εικοστού πρώτου αιώνα. Καθώς η παλιά πίστη στην πρόοδο έχει αντικατασταθεί από τη δυσπιστία και την απαισιόδοξη προοπτική για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού, λογοτεχνικά είδη όπως αυτό της δυστοπίας αποκτούν νέα δυναμική και έρχονται να δώσουν αφηγηματική έκφραση στις σύγχρονες ανησυχίες. Αντλώντας έμπνευση από περιβαλλοντικούς προβληματισμούς [1]   και συναιρώντας στη γραφή τους μοτίβα και τεχνικές της αποκαλυπτικής λογοτεχνίας, πολλοί συγγραφείς επικεντρώνονται σε δυστοπικά σενάρια που διερευνούν τις καταστροφικές επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο περιβάλλον, αναδεικνύοντας έτσι τις επίκαιρες και επείγουσες παγκόσμιες προκλήσεις σε σημαντικό λογοτεχνικό θέμα. [2] Η πρόσφατη μικρή νουβέλα του Αντώνη Μπαλασόπουλου  Το βασίλειο της σκιάς  (Θράκα 2024) πραγ...