Amour Fou, Μονόκλ

Πεζό ποίημα. Περιοδικό Μονόκλ.

H ώρα ήταν περί τις οκτώ μετά μεσημβρίας. Ο ήχος των αυτοκινήτων έξωθεν του παραθύρου είχε την κανονικότητα ροής μετάλλου ασίγαστης. Ο ήλιος είχε εκλείψει απ’ τον ορίζοντα, αρκούμενος στη λευκή πυράκτωση των χαμηλών νεφών. Εντός του καθ’ όλα αδιάφορου διαμερίσματος, τα στήθη των εραστών μπουμπούκιαζαν το ένα πάνω στο άλλο, φλογιζόμενα από αφανή και εσωτερικά κίνητρα, όμοια κι όμως διαφορετικά συνάμα από αυτά της αυτοκινήσεως, δεσμεύοντας σε μια παράφορη διεμπλοκή τα νευρικά τους συστήματα και καταλήγοντας σε εξατμίσεις επιφωνημάτων και στο σπάραγμα των φωνητικών χορδών, έτσι που μια πραγματική γέφυρα των στεναγμών ένωνε την όχθη του ενός μ’ αυτή του άλλου. Την ώρα ακριβώς εκείνη, ένα ξυράφι διέσχισε τον ουρανό, ανοίγοντάς τον στα δύο, και από την στενή, γαλάζια τομή ξεπήδησαν σύννεφα πιεσμένα από τη στενή διάβαση και εγκυμονούντα βροχή, κι αυτό παρά το γενικώς αίθριο της εποχής, παρά την αδιάκοπη κίνηση στο δρόμο, παρά τις μοναχικές τηλεοπτικές συσκευές περιοίκων, παρά, ακόμη, το κουδούνισμα δεκάδων τηλεφωνικών συσκευών από άκρη σε άκρη της πόλεως.