Η αφηγηματική συνθήκη, Μονόκλ

Αντώνης Μπαλασόπουλος | Η αφηγηματική συνθήκη 

Πεζό ποίημα. Περιοδικό Μονόκλ.

Σκουπίζω εδώ και ώρα. Θέλω τα πράγματα να είναι απολύτως σαφή, όπως συμβαίνει στο ανεξήγητο εντός των ονείρων. Δε θέλω λοιπόν τις αζαλέες, ούτε φίκους να αποκρύπτουν στο μάτι τις ορθές γωνίες που ορίζουν τον χώρο της αφήγησης. 

Στην αρχή, μια γυναίκα θα γράφει πάνω σε ένα τραπέζι. Θα λέει: «αυτό είναι το δωμάτιο όπου γράφω. Το δικό μου δωμάτιο.» Θα έχει κόκκινα μαλλιά και δυσπρόσιτα δάχτυλα. Θα κοιτάζει προς τον τέταρτο τοίχο. Τότε θα ακουστούν οι σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων. Φρικτές και αναπόδραστες θα ακουστούν. Το κτίριο θα καίγεται, με καπνούς από ξηρό πάγο. Θα εμφανιστούν οι πυροσβέστες. Θα κρατούν αληθινές μάνικες με ψεύτικο νερό. Ένας θεατής θα χαρακτηρίσει το έργο υπερρεαλιστικό. 

Θα τον αποστομώσω: «Πρόκειται για αλληγορία κύριε. Η πρωταγωνίστρια μου φλέγεται από την ορμή να πει το ανείπωτο.» Θα με ρωτήσει: «Και πού είναι τότε το κλειδί της αλληγορίας;» Και θ’ απαντήσω ευθαρσώς: «Το κατάπια. Σ’ αυτή τη χώρα κύριε, καμία αλληγορία δεν έχει πια κλειδί. Γι αυτό είναι όλες δυο φορές αλληγορίες, την δεύτερη φορά αλληγορίες της ανυπαρξίας κλειδιού.» 

Τότε θα αφαιρεθούν κάποια στοιχεία απ’ την αφήγηση: Το θέατρο, το δωμάτιο, εγώ. Η γυναίκα θα κοιτάζει τη θάλασσα να επιστρέφει διαρκώς. Η θάλασσα θα είναι από μελάνι. Η επιστροφή από χρόνο. Ο πολικός Αστέρας θα δίνει κατεύθυνση. Κάθε τέλος θα είναι εξίσου εφικτό, κάθε ένα απέχοντας το ίδιο απ’ τον ουρανό.