Λευκό στο λευκό και άλλα ποιήματα, Ποιείν

 

Ποίηση. Περιοδικό Ποιείν.

Λευκό στο λευκό

Λευκό στο λευκό:

το πιο δύσκολο ίχνος

όταν η ίδια αλεπού

αντικατοπτρίζεται στα νερά

διαφορετικών λιμνών·

ή όταν στην ίδια λίμνη, η άλλη αλεπού

ατενίζει τον αντικατοπτρισμό

νεκρών άστρων.

Μια σκιά

το πέρασμα των ειδώλων τους

πάνω απ’ την επιδερμίδα

των υδάτων, μια σκιά ακόμη

το πέρασμα του δικού μου ειδώλου

μέσα απ’ αυτά

εδώ τα πεσμένα φύλλα.

Λευκό στο λευκό:

σαν να μην είδες τίποτε,

σαν αυτό που είδες να μην είχε

έρθει ακόμη, σαν να βρισκόταν ήδη

από την άλλη πλευρά της πτυχής

που σε περιλαμβάνει.

Αρετή του ελάχιστου!

Γλυκό, συμπυκνωμένο γάλα της Μεταφυσικής!

Πάλι καμώνομαι το θάνατο που βρίσκει

τα όντα στο δάσος! Πάλι ντύνομαι με το τρίχωμα

του γοερού θηρίου!

Το πιο δύσκολο

ίχνος, η κλωστή του υδράργυρου

στο σπασμένο θερμόμετρο, στη σπασμένη

λέξη

η κινούμενη άμμος.

*

Θέρος

Είπα στο σίδερο να ρωτήσει το σίδερο

και μου απάντησε η φλόγα.

Είπα στον κεραυνό να κουνήσει το δέντρο

και μου απάντησε η στάχτη.

Είπα στο αλάτι να μιλήσει στο νερό

και μου απάντησε η θάλασσα.

Είπα στο στάχυ να δοθεί στο δρεπάνι

και μου απάντησε το ψωμί.

Αλίμονό μου!

Η ανάσα μου δεν έχει ησυχία.

Είναι η φλούδα του σταφυλιού τον Αύγουστο

το τρελό τριζόνι, το φρενήρες μελίσσι.

Είναι η πείνα του ήλιου

στην κρυστάλλινη σάρκα της πέτρας.

Αλίμονό μου!

Η φτώχεια μου δεν έχει μέτρο.

Είναι ο πυρετός

που μηρυκάζει στις παλάμες εραστών.

Είναι ο λυγμός του ελάχιστου

πάνω στα στήθη της πλάσης.

Αλίμονό μου!

Πώς να κρύψω;

Πώς να κρυφτώ;

Όλοι οι τόποι είναι η Ισπανία

Όλο το νερό κρασί

Όλα τα σφυριά χτυπάνε το αίμα.

*

Το κακό σκυλί

Το κακό σκυλί γλείφει το φεγγάρι

απ’ την άσφαλτο όταν νυχτώνει.

Δαγκώνει το μεδούλι στο κόκκαλο

που του πέταξε η μέρα,

δαγκώνει τη βροχή των ψύλλων

στο τρίχωμα και στην περατότητα

όλων των υπάρξεων

αντιπαραβάλλει τους γνάθους

της απαράμιλλης πείνας του.

Το κακό σκυλί εχθρεύεται

την ουρά του σαν μια περιττή

πολυτέλεια, σαν παραπανίσια λέξη.

Γρυλλίζει στο γείτονα, στους καλούς

ανθρώπους της πόλης μας, στις κυρίες,

στα μικρά παιδιά. Κανείς δεν χαϊδεύει

το κακό σκυλί, μόνο τ’ άστρα,

από μακριά, που του δείχνουν

το δρόμο άδειο, δικό του.