Τρία ποιήματα, Fractal

 

Ποίηση. Περιοδικό Fractal.

Ευχαριστώ, κύριε Ντίνο 

Με την ποίηση, το ξέρουν όλοι, 

δε ζεις. Ενώ θα ’πρεπε η ζωή σου 

να κρέμεται από κάθε λέξη, 

κρέμονται μονάχα διακοσμητικά. 

Το ένα σου πόδι βολεύεται 

με παπούτσια αντί για φτερά. 

Στο μανίκι σου κρύβεται δεύτερο 

ζάρι, χωρίς πλευρά για τον άσσο. 

Με την ποίηση δε ζεις, αυτό έχει 

προ πολλού απαντηθεί. 

Χωρίς την ποίηση όμως; 

Αυτό είναι 

που σου απομένει 

ν’ απαντήσεις. 

***

Επιμέλεια 

(στον Αναστάση Πισσούριο)

Να σβήνεις 

όπως το χιλιόφυλλο 

δέντρο μια γωνιά  

ουρανό 

Να γράφεις 

όπως η σταγονοροή 

του ασβεστίτη εσωτερικά

του τοιχώματος 

Το δύσκολο φως

να ξεδιπλώνεις, 

το φως 

που αυξάνεται

δυτικά της γραπτής 

Μεσογείου, κάτω 

από έναν αλλιώτικο

ήλιο. 

***

Ύψος 

Σταδιακά, ο ίλιγγος της 

ανελισσόμενης στροφής. 

Οι πνεύμονες κοπιάζουν

μ’ ένα αραιότερο 

οξυγόνο. Στο έρημο 

σχεδόν τοπίο, αράδες

από ελάχιστα, θαμπά φυτά. 

Σαν η καθαρότητα, 

φέρουσα εγκαύματα 

απ’ τον πάγο, 

να μη σηκώνει ρούχο 

στη γύμνια της. Σαν κάτι 

αυστηρό και ζηλότυπο

να ορίζει το χώρο,

καρφώνοντας πασσάλους 

υψομέτρου στη γη. 

Κι αυτή, σαν ξυσμένη

μολυβιού μύτη καθώς

ανεβαίνεις ψηλότερα: 

μια σκλήθρα στα γυμνά πόδια

του ορφανού και γαλάζιου 

παιδιού από πάνω.