Παιδική φωτογραφία του αόρατου, Μονόκλ

Πεζό ποίημα. Μονόκλ.

Πάνε τώρα πολλά χρόνια και ίσως ήταν μεσημέρι, ίσως πάλι απόγευμα, που ήταν μόνος του στο σπίτι, παιδί ακόμα, περιβαλλόμενος από μαρκαδόρους, χαρτί και χρωματιστά τουβλάκια και ακόμη από μια αόρατη κουρτίνα από σιωπή καθώς δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτε —ούτε ο νεροχύτης που κάποιες φορές έσταζε κι έτσι κρατούσε το χρόνο, ούτε το ψυγείο, που γουργούριζε πότε-πότε σαν μια λευκή και χορτάτη γάτα—πάνε λοιπόν πολλά χρόνια που κάποιο μεσημέρι ή απόγευμα αποφάσισε να φτιάξει μια πρόταση μεγάλη σαν αυτοκινητόδρομο, όπου θα επέβαιναν αυτοκίνητα που πήγαιναν σε άλλες και μακρινές χώρες, ή σαν φίδι, που θα σερνόταν στα χόρτα της περιρρέουσας σιωπής ή, κι αυτό ήταν εξίσου σωστό, σαν χέρια που θα εκτεινόταν μέσα στον αδιατάρακτο χώρο και θα άγγιζαν τα πράγματα και θα τα ένωναν σε μια αρραγή, σαν γόνατο παιδιού που δεν έχει ακόμη μάθει να περπατάει και γι’ αυτό ούτε και να πέφτει, ολότητα—αρραγή και άγουρη και γνωστικά αθώα—μια πρόταση που θα τον μετέφερε λέξη προς λέξη έξω από το σώμα του και μέσα σε όλα όσα παρέμεναν αινιγματικά και μυστήρια, όπως οι ηλεκτρικές συσκευές, οι συρταριέρες στο υπνοδωμάτιο των γονιών του και το μεγάλο ρολόι με την ξεκούρδιστη μελωδία που βασανιζόταν φριχτά στις έξι και στις δώδεκα, και έτσι, δια μέσω αυτού του εξωσωματικού δικτύου από γάγγλια και νευρώνες, θα μπορούσε, σκέφτηκε, να επιστρέψει μετά από ένα μη ανιχνεύσιμο ταξίδι πίσω στο σώμα του, που η πρόταση αυτή θα αναδείκνυε στη θριαμβευτική και απαρηγόρητη διακριτότητά του, συνάμα όμως θα το διαφοροποιούσε εσωτερικά, θα το έκανε πολύπλοκο, και θα το μπόλιαζε με επιθυμία, μετατρεπόμενη σε τηλεσκόπιο και την ίδια στιγμή σε μικροσκόπιο, απ’ τους φακούς των οποίων θα έβλεπε τη δική του αεικίνητη μικροβιακή ζωή και τον δικό του επίσης ιλιγγιωδώς διογκούμενο γαλαξία. 

 Όταν επέστρεψαν, την κατάπιε όλη μονομιάς, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.