Αποκάλυψη, Μονόκλ


 Μικροδιήγημα. Περιοδικό Μονόκλ.

Τι είδους τερατώδης μετάλλαξη ήταν αυτή! Η γη ολάκερη, ένα κουβάρι σημεία και τέρατα! 

Στο χιονισμένο έδαφος κείτονταν χιλιάδες ακρίδες. οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά. Κάποιες ήταν ψόφιες ήδη, κάποιες χοροπήδαγαν ακόμα πάνω στο χιόνι. Ο ουρανός από πάνω, λευκός κι αυτός σαν το γάλα στα μάτια τυφλού, ήταν κι αυτός γεμάτος από δαύτες. Ή ίσως δεν ήταν ακρίδες αλλά οι στάχτες που θα πέφταν στα κεφάλια μας. Φυσούσε ένας αέρας σαν αυτόν που πρέπει να φυσάει στα έγκατα της κολάσεως. Ασφυχτικός. Σ’ έπνιγε. 

Κι ο τυφλός ουρανός χαμήλωνε και χαμήλωνε πάνω μας. Κάποιοι πιο πέρα πνίγονταν ήδη στο πηχτό γάλα του. Τους πλάκωνε σαν τοίχος. Τα ρούχα τους γέμιζαν ακρίδες ή η στάχτη. Δεν έβλεπα καθαρά. Δεν άκουγα. Ούρλιαζαν αλλά δεν ακούγονταν, κι ας ήταν λίγο πιο πέρα από μένα. 

Ήταν πράγματι η Αποκάλυψη. Το τέλος. Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου! Ελέησον, ελέησον, ελέησον. 

[Κάποιος γύρισε τη σελίδα].

Comments

Post a Comment

Δημοφιλή

Carol Ann Duffy-Δύο αντιπολεμικά ποιήματα

Image
Carol Ann Duffy Δυο αντιπολεμικά ποιήματα Μτφρ.: Αντώνης Μπαλασόπουλος Culture Book ΜΕΓΑΛΑ ΓΙΑΤΙ* Τι έσπρωχνε πάνω στο βουνό ο Σίσυφος; Δε θα τ o  ' λεγα βράχο. Θα ορκιστείς επισήμως στη Βίβλο; Σε βιβλίο δε μπορώ να ορκιστώ. Με ποιο πιόνι πήρες το κάστρο; Πύργο  δε ρισκάρω να χάσω. Πότε σου έδωσε ημερομηνία ο Πρόεδρος; Τον Μπαράκ εγώ δεν εμπλέκω! Ήταν στον χάρτη σημειωμένοι 1200 στόχοι; Τίποτε δε σημειώσαν με μαύρο. Πάνω σε τι έγδυσαν και τεντώσαν τον κρατούμενο; Δεν  έμοιαζε καθόλου με  τροχό. Γκουαντάναμο – πόσοι οι έγκλειστοι; Π ό σα σπυριά κριθάρι στο σακί; Aπαγωγές, εκδόσεις έκτακτες– δως μου ονόματα. Μέσα στην τράπουλα, πόσο χαρτί ; Το να φτιασιδώσεις τα έγγραφα – πώς λέγεται το παιχνίδι αυτό; Πόκερ. Μπλακ Τζακ.  Τζιν Ράμι. Ποιος σχεδίασε τη χρήση του σοκ και του δέους; Δεν ήμουν στης επίθεσης τους οπαδούς. Μες στο τζαμί, τι είδες, για πες μου. Δεν έβλεπ a   μες στους καπνούς. Μέτρησες του πολέμου το κόστος; Δεν  ήμουν υπεύθυνος για λογαριασμούς. Πού ήταν ο Σαντάμ όταν τον βρ
Read more

Δύο ποιήματα για την Παλαιστίνη, Μονόκλ

Image
Ποίηση. Περιοδικό Ποίηση. Περιοδικό  Μονόκλ Φόβος  Είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία:  ο φόβος εκπέμπει σήματα  στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα  που ελέγχει τους τύπου άλφα-1 αισθητήρες  στον σφιγκτήρα της ουρήθρας  κι αυτή συσπάται άθελα.  Αν η ουροδόχος κύστη είναι γεμάτη  ή μισογεμάτη έστω,  το αποτέλεσμα είναι να κατουρηθείς πάνω σου  από φόβο.  Έτσι, πάνω στο τζιν του αιχμάλωτου,  η Παλαιστίνη  έγιν’ ένας χάρτης από ούρα.  Και κάθε ένας, παρομοίως,  όταν έρχεται η στιγμή να συντριβεί,  βλέπει τους χαμένους τόπους του να ζωγραφίζονται πάνω στο παντελόνι του  με κάτουρο.  Στους μύθους τους,  οι φοβισμένοι λένε πως θα ’ρθει μια μέρα  που απ’ αυτούς τους χάρτες  —ίχνη του ζώου που συνθλίβεται στη φάκα—  θα ξεπηδήσει σπίθα  στην παραγκούπολη,  μολύβι στις επαύλεις.  Και πως κανείς τους  πια από φόβο  δε θα ουρήσει την ψυχή στα σκέλια.  Αφύσικο φαντάζει·  μα λεν πώς γίνονται τέτοια  κι άλλα πολλά  μέσα στην ιστορία.  Γάζα  Ήρθε το παιδί  με το χώμα στη γλώσσα  με το χώμα στα μάτια
Read more

Tο βιβλίο των χεριών

Image
  Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του ανθρώπου. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου είναι ιστορία των χεριών του και του τι έμαθαν να κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι μνήμες του είδους, αποθηκευμένες στους τένοντες, στα νεύρα, στις φάλαγγες. Γι’ αυτό, τα χέρια γεννιούνται ήδη γερασμένα, με τρεις βασικές ρυτίδες χαραγμένες στις παλάμες τους. Είναι πιο αρχαία απ’ αυτόν ή αυτή που τα φέρει: θυμούνται ήδη την καταγωγή του είδους σε μια πλαστική ικανότητα που απαντάται μόνο στους άμεσους προγόνους και συγγενείς του, στα Πρωτεύοντα θηλαστικά. Και το χέρι γράφει, όχι μόνο γιατί συσσωρεύει μια μνήμη πέρα απ’ τον εαυτό, αλλά και γιατί είναι το ίδιο γραμμένο, με γραμμές της ζωής, με όρη, με γεωγραφίες ατομικές και μ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τη σφραγίδα του μοναδικού στο δακτυλικό αποτύπωμα. Το χέρι οριοθετεί το ανθρώπινο. Με επισφάλεια, γιατί το χέρι οριοθετεί επίσης και το  μη  ανθρώπινο, και το απάνθρωπο , που είναι βέβαια μια δυνατότητα του ανθρ
Read more

Το βασίλειο της σκιάς

Image
  Το Βασίλειο της Σκιάς  ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχι τόσο μακρινό, όπου η καπιταλιστική «πρόοδος» και ο δυτικός νεοϊμπεριαλισμός έχουν φτάσει απλώς στις αναπόφευκτες κλιματικές, οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειές τους. Εδώ, όπου όχι μόνο το μέλλον αλλά και το ίδιο το παρόν είναι αμφίρροπα, οι χαρακτήρες της νουβέλας θα χαράξουν ένα ανορθόδοξο μονοπάτι. Αντί να κινήσουν πανικόβλητοι για τον Βορρά – που μοιάζει για τους υπόλοιπους να είναι το μόνο σημείο του ορίζοντα που υπόσχεται ένα μέλλον – κατευθύνονται προς τον Νότο. Διασχίζοντας μια Ελλάδα που είναι πια ένα βασίλειο αχανούς θανάτου, οι (πρωτ)αγωνιστές της ιστορίας θα συνασπιστούν – όχι στη βάση της ταυτότητας αλλά στη βάση του αδύνατου, δηλαδή της επιβίωσης – ως κοινότητα. Επιμένοντας σε κάτι πέρα από την αδυσώπητη θανατική πορεία των πραγμάτων, το  Βασίλειο της σκιάς  πορεύεται σε έναν χρόνο «μετά το τέλος του χρόνου» και σ’ έναν τόπο που μπορεί να φιλοξενήσει όχι την απλή επιβί
Read more

Αναστάσης Πισσούριος-Σύντομο κριτικό σημείωμα για το Βιβλίο των χεριών

Image
Αναστάσης Πισσούριος Περιοδικό Μονόκλ Ο τίτλος του έργου   Το βιβλίο των χεριών   του Α. Μπαλασόπουλου από τις εκδόσεις Θράκα μας προϊδεάζει εκ πρώτης όψεως για το τι πραγματεύεται η συγκεκριμένη συλλογή ποιημάτων. Τα χέρια γίνονται ο άξονας γύρω από τον οποίο συνθέτει ο ποιητής το ποιητικό του έργο. Για να κάνει σαφή την έννοια των χεριών ο ποιητής συμπεριλαμβάνει στη συλλογή το   Επίμετρο . Το   Επίμετρο ορίζει ως πυξίδα τις κατευθυντήριες γραμμές κατανόησης των ποιημάτων. Τα χέρια για τον ποιητή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος όταν φτιάχνει και δημιουργεί κι όταν καταστρέφει επίσης. Η ιστορία του ανθρώπου είναι τα χέρια του και παράλληλα τα χέρια του γίνονται η γλώσσα του: «Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα», γράφει μεταξύ άλλων ο ποιητής στο   Επίμετρο . Δεν υπάρχει ιστορία χωρίς τον Λόγο ούτε προφανώς Λόγος χωρίς ιστορία. Για τον Μπαλασόπουλο τα χέρια γίνονται η διαμεσολαβητική αρχή μεταξύ του Λόγου και της ιστορίας. «Τώρα που με τα χέρια του μιλά» ( Η επιστροφή στο λευκό ), αν και χωρ
Read more