Tέσσερα ποιήματα, Θράκα

 

Ποίηση. Περιοδικό Θράκα.

Τοπίο 

Με τον καιρό, τα πράγματα που γειτονεύουν 

μοιάζουν το ένα στο άλλο όλο και πιο πολύ. 

Λες και ο νόμος 

της διαφοράς κουράζεται κι ο ίδιος 

με τα χρόνια, παίρνουν να καθρεφτίζονται 

ουσίες μεταξύ τους: Ο σύζυγός με τη σύζυγο, η μύτη του 

παίρνοντας τη δική της καμπύλη, 

ή το στόμα της, παρομοίως, 

τη δική του κίνηση όταν μιλά. 

Και παρομοίως οι πέτρες, το νερό, τα δέντρα 

στο χώρο που επισκέπτονται οι δυο τους 

για έναν απογευματινό καφέ στην εξοχή, 

θαυμάζοντας το τοπίο, 

επιδεικνύουν μιαν ανάλογη αφομοίωση 

του ενός στο άλλο, υφές και χρώματα 

εκλεκτικώς συγγενεύοντα δια της 

ακάματης δράσης της υγρασίας, 

δια της θεμελίωσης της ισότητας 

μεταξύ όλων, της έκπτωσης 

των ιεραρχιών στο ύστατο βασίλειο 

της ιερής σκουριάς.

Αποστάσεις 

Δισύλλαβο το νερό 

μα η πτύχωση 

απροσμέτρητη. 

Το «ξεδιψάω» τέσσερις 

λείες πέτρες κατά μήκος: 

το πόδι απλώνεις 

αλλά δε φτάνεις 

να διασχίσεις.

Γύμνασμα Αυγούστου, Θεσσαλονίκη 

Μέρες που ο άνεμος γίνεται ακριβός. 

Λαξευμένος στο ελάχιστο, φευγαλέος, 

συναντά το δέρμα με σπουδή εραστή 

κι αυτό ριγεί με ολιγαρκή ηδονή, 

της προσευχής του οι πόθοι απαντημένοι, 

οι ιδρωμένοι κόποι του κορμιού αίφνης 

γλυκείς, το αλάτι της χαλεπής του ύπαρξης, 

πάντα φτωχής ενώπιον της αυτενέργειας 

των στοιχείων, για λίγο μετουσιωμένο 

σε περιπαθή ηδύτητα, στο κλείσιμο βλεφάρων.

Η επιστροφή του Evgeny Stepanovich Kobytev 

Σαν το πρόσωπο να ’ταν νερό: 

μια πέτρα βυθίστηκε, 

βαριά ανάμεσα στα φρύδια, 

αφήνοντας ομόκεντρους κύκλους

στο δέρμα. 

Τρεις αυλακιές

βαθιά σκαμμένες στο μέτωπο 

κι αντικρυστά τους δυο βαθουλώματα

σεληνοειδή, εκεί που κάποτε βρίσκονταν, 

λεία της νιότης λιβάδια, τα ζυγωματικά. 

Των φρυδιών τα γεφύρια υψωμένα 

στις οξείες γωνίες δυο έκπληκτων 

ερωτηματικών. 

Του κρανίου η δήλωση παρουσίας 

στη σαφή υποχώρηση 

του δέρματος. 

Στο κέντρο αυτής 

της βομβαρδισμένης 

γεωγραφίας, τα απερίγραπτα μάτια 

στους νεοπαγείς κι αρχαίους 

κρατήρες τους, κάρβουνα 

πότε αναμμένα, πότε σβηστά. 

Τέσσερα χρόνια εκατό: 

Ανάμεσα σε Χάρκοβο και Κίεβο

η μάχη με το φασισμό, 

η θυσία της ζωής στη ζωή, 

η απρόσκλητη αναγωγή στο στοιχειώδες, 

η επιστροφή, απ' την πλευρά 

χωρίς φωνή, του στοιχειου, 

χωρίς τόνο πια, του ανθρώπου.