Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Διήγημα. Περιοδικό  Φρέαρ . Ίσως είναι το μόνο παιδί που θυμάμαι στο νηπιαγωγείο. Ένα μόνιμα θυμωμένο βλέμμα. Χοντρά κοκάλινα γυαλιά. Τασούλης, το όνομά του. Θυμάμαι πως με μισούσε με ένα μικρό και ανήμπορο μίσος. Αλλά δεν θυμάμαι τι μού έκανε. Δεν θυμάμαι επίσης κάποτε που να το θυμόμουν. Ούτε και κάποτε που να μη θυμόμουν το όνομα, τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά, πολύ μεγάλα για το μικρό πρόσωπό του, το μόνιμα θυμωμένο βλέμμα. Είναι εκεί ακόμη, σε μια έγχρωμη φωτογραφία Πολαρόιντ, ντυμένος, αν δεν κάνω λάθος, κάουμποϊ, σε κάποιο παιδικό αποκριάτικο πάρτι.  Το νηπιαγωγείο ήταν πολύ μικρό. Μια σταλιά χώρος. Η δασκάλα δεν μας αγαπούσε. Ήταν ξερακιανή και φορούσε κάτι σκούρα γυαλιά, από αυτά που έβλεπες συχνά στη δεκαετία του ’70, και που ήταν κάτι ανάμεσα σε γυαλιά μυωπίας και γυαλιά ηλίου. Του Τασούλη τα γυαλιά ήταν μονάχα μυωπίας. Τον έκαναν να μοιάζει με μια θυμωμένη χελώνα. Δεν θυμάμαι να ρώτησα ποτέ γιατί ήταν όλο θυμωμένος κι όλο έκλαιγε. Αλλά μετά, κάποια μέρα, έκανε αυτό που μου έκ

  Διήγημα. Περιοδικό Cartel . Του άρεσε, πραγματικά του άρεσε, το όνομα της κατάστασ ή ς του. Μελωδικό κι αέρινο. Σα λέξη ξένη, εξωτική. Αϋπνία :  τις νύχτες , τον συνόδευε  στην πόλη  πιστή . Του κρατούσε το χέρι ενώ περιφερόταν ανάμεσα σε φώτα που επιμηκύνονταν και φωνές που έσβηναν αργά, με καθυστέρηση.  Τα βήματά του είχαν τη δική τους, επαναλαμβανόμενη, τελετουργία: γ ύρω γύρω στο κέντρο, έπειτα στην κεντρική αγορά κρεάτων και λαχανικών, έπειτα στο σταθμό των λεωφορείων  και  την κεντρική πιάτσα των ταξί. Ήξερε τα νευραλγικά κέντρα  της άγρυπνης πόλης  απέξω. Μετακινούνταν από το ένα το άλλο με τ ην αβίαστη φυσικότητα  που ο ήλιος μετακινείται στα γεωγραφικά  πλάτη , από την Ισπανία στον Ατλαντικό, από εκεί στη Γροιλανδία, στις Ανατολικές Ακτές , στις Δυτικές, στην Ασία. Κάποιος ίσως έλεγε ότι ο δικός  του ήλιος ήταν μαύρος. Αλλά και τι μ’ αυτό. Η πόλη ήταν για όλους, νοικοκύρηδες που ξυπνούσαν με τις κότες και πρεζ ά κια, μεθυσμένους και  ψυχαναγκαστικούς  που έκαναν τζ ό γκινγκ 

  Μετάφραση. Περιοδικό Θράκα . ΦΑΝΤΑΣΙΑ* ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΟΥ  JAMES   WRIGHT ** Sean   O ’  Brien Μετάφραση: Αντώνης Μπαλασόπουλος***     Υπάρχουν ακόμα ανθρακωρύχοι στους υπόγειους ποταμούς του   West Moor  και   του   Palmersville.****   Υπάρχουν φανάρια που ποτίζουν φως πιασμένα στις ρίζες, εκεί που ξαναπλάθεται ο άνθρακας. Βουλιάζουν αργά, πιο βαθιά,   ανάμεσα στις ατάραχες ρωγμές σε μαύρες λίμνες στο υπόστρωμα του κόσμου. Στο μακρινό σπίτι τους δουλεύουνε ακόμα οι ανθρακωρύχοι   το χώμα κάνοντας γαργάρα, κατεβαίνοντας με τη σειρά, με τα μελανόπλεχτά τους λάβαρα σηκωμένα στις υπερεκχειλίσεις και στο μεθάνιο, για να κληρονομήσουν εκεί   ξανά τους μικροσκοπικούς διαδρόμους της πελώριας ιδιοκτησίας κάνουν ουρά με κόπιες του  Επιστροφή στο σπίτι  του  Hedley .***** Ούτε που ακούμε για αυτούς   υπάρχουν απόμακρα νέα για ξοδεμένες οικονομίες, εκρήξεις στον πυθμένα του ωκεανού, ο γδούπος από σιδερένιες θύρες που σφαλίζονται μια για πάντα   προς τις προσευχές και τους θρήνους προς τον πρα