Τρία ποιήματα, Μονόκλ

Ποίηση. Περιοδικό Μονόκλ.

Βιογραφικό 

Είμαι αυτός που του δείχνουν το δάσος 

και κοιτάει το δάχτυλο 

και βλέπει το δάσος. 

Πλατεία Δεξαμενής, 1906 

 Παρέα του οι σκιές, απ’ όπου τον τράβηξε 

μια μέρα ο Νιρβάνας, να τον συλλάβει, 

στο φως, που όλο και λιγόστευε. Πίσω του 

το κεφάλι του δεν ξέρεις πώς κοιτάζει, 

μόνο πως πλάτυνε η πλάτη του βουνό. 

Στα δεξιά, η ξύλινη καρέκλα με την ψάθα, 

που ένα παραθύρι φτιάχνει δίπλα του κυρτό 

για να ρεμβάζει ο άλλος του εαυτός. 

Αυτός ο ίδιος έχει βλέφαρα κλειστά, 

βλέμμα χαμηλωμένο. Έγινε δυο χέρια, τα δάχτυλα όλα 

σταυρωμένα, άγγελοι, δαίμονες, ποιος να το ξέρει, 

σε μάχη πάντως κονταροχτυπημένοι, διαξιφισμέν’ αντίθετα, 

κι αυτός σκυμμένος κάτω από μια σκιά 

κομμένη με ψαλίδι. 

Τι είναι ο συγγραφέας 

σα δε γράφει; Αυτή η σκιά, που πιάνει 

να βλαστήσει σε σκιές, γκρίζος ολόκληρος 

κι αυτός, στο χρώμα των πραγμάτων, 

εξόν τα χέρια και το μέτωπο, που τα φιλάει 

το φέγγος, να υπομένει άσκηση με πανωφόρι 

σέπια, και στο λαιμό κουμπί ιερατικό, λιγότερος 

λοιπόν και περισσότερος. 

 Gestus 

 Πράγματι, αυτή η αυστηρή, σαν σε κάδρο περίκλειστη φύση της κάθε στιγμής μιας στάσης η οποία, στο κάτω-κάτω, είναι στο σύνολό της σε μια κατάσταση ζωντανής ρευστότητας, είναι ένα από τα βασικά διαλεκτικά χαρακτηριστικά της χειρονομίας. 

Βάλτερ Μπένγιαμιν, «Μελέτες για μια θεωρία του Επικού θεάτρου». 

 Πολλές φορές, ο Έγκον Σίλε φέρθηκε 

στα χέρια του σαν σε δυο ξένους. 

 Αν η χειρονομία είναι ο νόμος των χεριών, 

νόμο τους έδωσε διχαλωτό, διχογνωμίας προάγγελο. 

 Κάποιες φορές τα δάχτυλα κυλιούνται σε κρεβάτια

και κάποιες κοκκαλώνουν, οι κλειδωνιές τους σφαλιστές

και χρώμα οι σκουριές που βλέπει ο νεκροτόμος. 

Η έκφρασή τους παραμόρφωση· η παραμόρφωση, έκφραση. 

 Σαν να μην ήτανε ήδη γυμνά γυμνώνονται 

σ’ αιμάτωμα, γδαρμένα απ’ το βλέμμα του 

 τα μέσα έξω γυρισμένα ανάμεσα στην άρθρωση

και την κραυγή· μετέωρα, σκισμένα.