Τρία ποιήματα, Ποιείν

 

Ποίηση. Περιοδικό Ποιείν.

Αυγή

Ο βαρύς τραυματισμός της νύχτας

την αυγή. Ριγεί το δέντρο

με τις πράσινες φτερούγες του

βουτηγμένες στο αίμα

της κοιλιάς της.

Εξαγνίζεται το άνθος.

Λεπταίνει η όσφρηση,

οξύνεται της ακοής

η λάμα. Νικηφόρα

προελαύνουν τα περιγράμματα

των ανθών και των αυτοκινήτων

στο έδαφος της όρασης.

 

Ετοιμάζομαι να απευθυνθώ

(ποιος νοιάζεται

μια τέτοια ώρα πού;)

απ’ τα μαλλιά κρατώντας

την ευτυχή μου εγρήγορση.

Οξύθυμος ακόμα και αψύς

με την αιμοσφαιρίνη μου

σε μέθη οξυγόνου:

 

Αποϊδιωτικοποιήστε τα όνειρα.

Συνδέστε τις γραμμές.

Κοινωνικοποιήστε την ποίηση.

Τα άλλα έπονται.

****

Το φιλί

Ένα σκοινί τεντωμένο·

από δω τραβά

η μεγαλοπρέπεια

από κει η φθαρτότητα

και πάνω του οι δυο

με ίλιγγο ύψους

με βεβαιότητα υπνοβάτη

διασχίζουν την απόσταση.

 

Ένα σκοινί που όλο και λεπταίνει

πρώτα το ένα πέλμα

δε χωρά πάνω του

μετά το άλλο, και αιωρούνται

σα δορυφόροι

στην έκπληκτη νύχτα

των άστρων

 

και λεπταίνει ακόμα το σκοινί,

γίνεται ένα νήμα υγρό

γίνεται ρωγμή στα χείλη

που ανοίγουν.

`

****

Το λούσιμο

Έβγαινε κάποτε απ’ το μπάνιο

μ’ ολόλευκα μαλλιά

που έφταναν στη μέση.

Ήταν σαν να την έβλεπες γυμνή.

Μύριζε ξύδι. Ήταν γυναίκα, ξαφνικά,

με δύο παιδιά χαμένα,

δύο άντρες και κανέναν,

με θάνατο στα ρούχα

μόνιμο. Σε κοίταζε, κάποιες φορές,

με μάτια του θηρίου.

Έπειτα θυμόταν πως είχε

εξημερωθεί με σίδερα

της δεκαετίας

της ανοικοδόμησης. Είχαν

σωπάσει τα αίματα ολούθε.

Έσκυβε

στο τηγάνι πάλι, πάλευε

με τα ηττημένα ψάρια και τ’ αλεύρι,

οι σφήκες της μαζεμένες πάλι

στο αθέατο, οι κόμποι όλοι

ισιωμένοι με τη χτένα.