Δύο ποιήματα για την Παλαιστίνη, Μονόκλ

Ποίηση. Περιοδικό

Ποίηση. Περιοδικό Μονόκλ

Φόβος 

Είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία: 

ο φόβος εκπέμπει σήματα 

στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα 

που ελέγχει τους τύπου άλφα-1 αισθητήρες 

στον σφιγκτήρα της ουρήθρας 

κι αυτή συσπάται άθελα. 

Αν η ουροδόχος κύστη είναι γεμάτη 

ή μισογεμάτη έστω, 

το αποτέλεσμα είναι να κατουρηθείς πάνω σου 

από φόβο. 

Έτσι, πάνω στο τζιν του αιχμάλωτου, 

η Παλαιστίνη 

έγιν’ ένας χάρτης από ούρα. 

Και κάθε ένας, παρομοίως, 

όταν έρχεται η στιγμή να συντριβεί, 

βλέπει τους χαμένους τόπους του

να ζωγραφίζονται πάνω στο παντελόνι του 

με κάτουρο. 

Στους μύθους τους, 

οι φοβισμένοι λένε πως θα ’ρθει μια μέρα 

που απ’ αυτούς τους χάρτες 

—ίχνη του ζώου που συνθλίβεται στη φάκα— 

θα ξεπηδήσει σπίθα 

στην παραγκούπολη, 

μολύβι στις επαύλεις. 

Και πως κανείς τους 

πια από φόβο 

δε θα ουρήσει

την ψυχή στα σκέλια. 

Αφύσικο φαντάζει· 

μα λεν πώς γίνονται τέτοια 

κι άλλα πολλά 

μέσα στην ιστορία. 

Γάζα 

Ήρθε το παιδί 

με το χώμα στη γλώσσα 

με το χώμα στα μάτια 

το χτένισα 

μαύρα μαλλιά

υγρά στο κόκκαλο 

της χτένας 

μαύρα άλογα 

Αράβικα 

ανάδευαν το χώμα 

ασκόνιστα 

στα πεθαμένα του 

όνειρα