W.H. Auden, Εις μνήμη W.B. Yeats, Νέο Πλανόδιο

 

W. H. AUDEN

Εις μνήμην W. B. Yeats

Μτφρ.: Αντώνης Μπαλασόπουλος

Νέο Πλανόδιον

I
Χάθηκε μες στο καταχείμωνο:
Παγωμένα τα ρυάκια, τ’ αεροδρόμια σχεδόν έρημα,
Το χιόνι παραμόρφωνε τα δημόσια αγάλματα·
Ο υδράργυρος βυθιζόταν στο στόμα της θνήσκουσας μέρας.
Τα όργανα που διαθέτουμε συμφωνούν
Η μέρα του θανάτου του ήταν μια σκοτεινή, κρύα μέρα.

Μακριά απ’ την ασθένειά του,
Οι λύκοι έτρεχαν στα αειφόρα δάση,
Ο χωριάτης ποταμός δεν έμπαινε στον πειρασμό απ’ τις μοντέρνες προκυμαίες·
Απ’ τις θρηνητικές γλώσσες
Ο θάνατος του ποιητή κρατήθηκε μακριά απ’ τα ποιήματά του.

Αλλά γι’ αυτόν ήταν το τελευταίο του απόγευμα ως ο εαυτός του,
Ένα απόγευμα από νοσοκόμες και φήμες·
Οι επαρχίες του σώματός του εξεγέρθηκαν,
Οι πλατείες του νου του ήταν άδειες,
Η σιωπή εισέβαλε στα προάστια,
Το ρεύμα της συναίσθησής του έπεσε· έγινε οι θαυμαστές του.

Τώρα είναι σκόρπιος ανάμεσα σε εκατό πόλεις
Εντελώς παραδομένος σε άγνωστες τρυφερότητες,
Για να βρει την ευτυχία του σ’ ένα άλλο είδος δάσους
Και να τιμωρηθεί από ξένο κώδικα συνείδησης.
Οι λέξεις του νεκρού
Μετατρέπονται στα σπλάχνα των ζώντων.

Αλλά στη σημασία και τον θόρυβο του αύριο
Όταν οι μεσίτες βρυχώνται σαν θηρία στο Χρηματιστήριο
Και οι φτωχοί έχουν τα μαρτύρια στα οποία έχουν μάλλον συνηθίσει
Και στο κελί του εαυτού του ο καθένας έχει σχεδόν πειστεί για την ελευθερία του
Κάποιες χιλιάδες θα σκέφτονται τούτη τη μέρα
Όπως σκέφτεται κανείς μια μέρα όπου έκανε κάτι ελαφρώς ασυνήθιστο.

Τα όργανα που διαθέτουμε συμφωνούν
Η μέρα του θανάτου του ήταν μια σκοτεινή, κρύα μέρα.

II
Σαν εμάς ήσουν άμυαλος· το χάρισμά σου επιβίωσε από όλα:
Απ’ την ενορία των ευκατάστατων γυναικών, από τη φυσική φθορά,
Από σένα. Η τρελή Ιρλανδία σε πλήγωσε ως την ποίηση.
Τώρα, η Ιρλανδία έχει ακόμα την τρέλα της και τον καιρό της,
Γιατί η ποίηση δεν κάνει κάτι να συμβαίνει: επιβιώνει
Στην κοιλάδα που η ίδια φτιάχνει, όπου τα διευθυντικά στελέχη
Δεν θα ’θελαν ποτέ ανάμιξη, ρέει προς τον Νότο
Από αγροκτήματα απομόνωσης, από πολυάσχολες θλίψεις,
Πόλεις ωμές στις οποίες πιστεύουμε και στις οποίες πεθαίνουμε• επιβιώνει,
Ένας τρόπος του γίγνεσθαι, ένα στόμα.

III
Γη, δέξου έναν επισκέπτη με τιμή:
Ο Γουίλιαμ Γέιτς ήρθε ν’ αναπαυθεί.
Το Ιρλανδικό σταμνί να κείτεται ας αφεθεί
Άδειο απ’ τη δική του ποίηση.

Στου σκοταδιού τον εφιάλτη
Γαυγίζουν όλοι οι σκύλοι στην Ευρώπη
Κι αναμένουν τα έθνη που ’ναι ζωντανά,
Όλα τους μες στο μίσος τους κλεισμένα·

Της διανόησης η ατίμωση
Από κάθε πρόσωπο κοιτάζει
Και του οίκτου οι θάλασσες
Σ’ όλα τα μάτια παγωμένες και κλειστές.

Ακολούθα, ποιητή, ακολούθα
Ως της νύχτας τον πυθμένα,
Με τη φωνή σου, που λύνει τα δεσμά
Κάνε μας να εκφράσουμε χαρά·

Καλλιεργώντας μία ρίμα
Κάνε την κατάρα κλήμα,
Για την ανθρώπινη τραγούδα αποτυχία,
Μ’ εκστατική απελπισία·

Μέσα στης καρδιάς την ερημιά
Άσε να τρέξουν τα ιαματικά νερά,
Μες στων ημερών του τη φυλακή
Δίδαξε τον λεύτερο να υμνολογεί.