Το βιβλίο των πλασμάτων, Παρουσίαση

 

Γραμμές/ Ορίζοντας, εφημερίδα Χαραυγή.

Αντώνης Μπαλασόπουλος 

Το βιβλίο των πλασμάτων 

Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021

Με σχέδια των Christian W. Betrtram και Χριστόφορου Μπαλασόπουλου και μια εικαστική λεπτομέρεια του Francis Bacon

 

Το σαλιγκάρι

Αρχαίος μάρτυρας
υπομονετικός κηπουρός
ενσώματη μεταφορά
παραπληγικός άγγελος
ερμητική σφραγίδα
έρπων μεταφραστής
κινούμενος οίκος
παραπαίουσα Κιβωτός
διαλεκτικός ιστός.
Σίγμα η απαρχή της στροφής
άλφα η περιέχουσα εστία
λάμδα το κολλώδες ίχνος
ιώτα η ερμηνευτική κεραία
γάμμα ο κόμβος της δυσκολίας
κάπα η βραδεία επιμονή
ρω η αέναη κύλιση:
δίδαξέ με γραφή, σαλιγκάρι·
δίδαξέ με σιωπή.

 

Ο μπάρπας- λύκος  

Έπαιζε μπεγλέρι, μες στον καφενέ
Γνώριμος σε όλους, τον κερνάν κρασί
Ήπιε δυο κανάτες, ήπιε κι άλλη μια
Μέθυσε ο λύκος, γλίστρησ’ ο φτωχός
Χιόνι παγωμένο, τα Λατινικά
Lapsus γλώσσας λύκε, lupus γλώσσα est.
Πιάστηκε σακάτης, ήρθαν κυνηγοί
Χάθηκε η ρώμη, η Συντακτική
Γδάραν το τομάρι, γιοι του εισαγγελείς
Πρόδωσαν τον λύκο, όλοι τρεις φορές.
[Μιλώ με την παράδοση, μα η λούπ’ αυτή
διαφέρει—]

 

Ελαφίνα  

Σκύβοντας για νερό, η ανήσυχη ύπαρξη

κοιτάζεται χωρίς να κοιτάζεται

γιατί όλα την αποσπούν απ’ τη δική της

εικόνα· το σπάσιμο του κλαδιού, το σύρσιμο

στα φύλλα, η αμφίσημη μυρωδιά

του αέρα. Ανυπεράσπιστη στην ομορφιά της,

ανασαίνει σπασμωδικά, με το άσθμα

του διαρκούς θηράματος, με μυς

που τρέμουν, χρονισμένοι με τον καιρό

του αιφνίδιου, με την προσήλωση

στο άλμα της φυγής: απ’ το μολύβι

στο φυσίγγιο, απ’ τη μανία του επίμονου

κυνόδοντα, απ’ το ατσάλι

στον προφυλακτήρα περαστικών

οδηγών. Αυτό που χρειάζεται είναι

ένα πιο αδιάφανο δάσος, μια μονιμότερη

διέξοδος στην άλλη πλευρά

της ορατότητας:

ο κόσμος είναι υπερβολικά πυκνός

από θανατηφόρα ενδεχόμενα,

η επικράτεια της χλόης πολύ ενδοτική

στην άσφαλτο, κι ο ορίζοντας

κυκλώνει και κυκλώνει.

 

Το κοτσύφι  

Μεταξύ άλλων, λοιπόν, η ποίηση είναι δεκατρείς

τρόποι να δεις το κοτσύφι, που έχει μόνο

έναν τρόπο να δει εσένα, το πλεόνασμα

του δώδεκα ορίζοντας έτσι με τρόπο

αριθμητικό την ανωτερότητα του είδους

στα μάτια του είδους, ενώ ο ισόπαλος όρος του ενός

φτερουγίζει στον ορίζοντα της διαφοράς

όπου διαφεύγει πάντα ασύλληπτο

το κοτσύφι,

το κοτσύφι.

 

Το ζώο  

Μόνο του, ακούει τον εαυτό του να ουρλιάζει. Άηχο ουρλιαχτό. Μόνο του, δεν ακούει τον εαυτό του να ουρλιάζει (μόνος σου, ακούς μόνο τον εαυτό σου· μόνος σου, δεν ακούς πια τον εαυτό σου). Πορτοκαλί κλουβί. Γεωμετρία πληγών. Ξεβιδωμένες γνάθοι. Δόντια λεκιασμένα με μελάνι. Στόμα που ανοίγει για να κατασπαράξει, ανάστροφα, το πρόσωπο. Το ζώο πονά. Ό,τι πονά είναι ζώο. Το ζώο φοβάται. Το ζώο είναι ο καθαρός φόβος, ο φόβος που κοιτάζει φοβισμένα τον φόβο μέσα μου. Κοιτάζει χωρίς μάτια. Το ζώο είναι ο δρόμος της σάρκας χωρίς ψυχή και η διαμαρτυρία της ψυχής για το μαρτύριο της σάρκας. Είμαι εγώ χωρίς λόγο, είναι το φάντασμα στον λόγο μου