Συρμάτινοι ἑαυτοί

Ἕνα δωμάτιο κρυφὸ ἔχω κι ἀνήλιαγο, ποὺ μέσα κρέμονται

βουβὰ συρμάτινοι ἑαυτοί. Ἀκέφαλοι ὅλοι τους κι ἡμιτελεῖς

στριμώχνονται, ὁ περσινός, ὁ πιὸ παλιός, κεῖνος πρὶν δέκα

χρόνια. Λείπει τὸ στέρνο τους. Μόνο τὸ πρόσχημα

τῶν ὤμων ἀπομένει, σιδερωμένο νὰ κλαίει κι ἀδειανό.

Μὲ περιμένουν νά ᾽ρθω, οἱ κωμικοί, οἱ σοβαροὶ ἀρλεκίνοι

ποὺ ἐνδύομαι, τῆς ὁρατότητάς μου τ᾽ ἄβουλ᾽ ἀνδρείκελα,

οἰκεῖοι μου οἱ σιωπηλοί, συρμάτινοι ἑαυτοί.

Ἀδέρφια μου! Τῶν ὑφασμάτων τοῦ ἑαυτοῦ κι ἐσεῖς

δεσμοφυλάκοι! Ὦ, πῶς φυλάγουμε τὸν τρόμο

τῆς γύμνιας μας, τὸν τρόμο ὁ ἕνας τ’ ἀλλουνοῦ τὸν μυστικό!

Μὲς στὴν κρεβατοκάμαρα, ἕνα μπουντρούμι ἕκαστος

ἀποκρύπτουμε, καὶ μέσα του γιὰ μάρτυρες συρμάτινους ἐμᾶς.

Δεῖτε τους καὶ συμπόνοια νιῶστε, αὐτοὺς ποὺ ἤμασταν

καὶ θά ᾽μαστε ξανά. Συμπόνοια, ἀδέρφια μου! Μιὰ μέρα

ἐμεῖς θὰ λείπουμε, καὶ μόνους θὰ τοὺς βροῦν.

Αντώνης Μπαλασόπουλος