Ὁ κηπουρός τῶν πουλιῶν

Σκούπιζα σήμερα τὸν κῆπο μου.

Εἶναι γεμάτος φτερά.

Ἔτσι θυμήθηκα

πὼς καλλιεργῶ τὰ πουλιά.

Τὰ φυτεύω στὸ χῶμα, τὰ νεκρὰ πουλιὰ

τὰ ποτίζω ἀπ᾽ τὸν λαιμό μου

τοὺς κλαδεύω τὰ νύχια,

τὰ μεταφυτεύω

σὲ οὐρανοὺς γονιμότερους

(γαλάζια μου παρτέρια ποὺ σπέρνετε βροχή!)

συγχέω τὰ σύννεφα

καὶ τὰ λιπάσματα.

Ὅταν μεγαλώσουν, λέω,

θὰ κάνουν καρποὺς ἀπὸ τσόφλι,

παχιὰ σκιὰ πάνω στὴ ζωή μου,

θὰ διώχνουν τοὺς πεζούς.

Τὰ παιδιὰ θὰ δείχνουν τὸ σπίτι μου

καὶ θὰ λένε: κοιτάξτε αὐτόν,

ἔγινε κηπουρὸς τῶν πουλιῶν καὶ καταστράφηκε.

Τότε κι᾽ ἐγὼ θὰ μειδιῶ εἰρωνικὰ ἀπ᾽ τὴ στέγη

καὶ θ᾽ ἀλαφραίνω μεθοδικὰ

στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ὀστῶν μου,

προετοιμάζοντας

τὴ μετανάστευσή μου.

Αντώνης Μπαλασόπουλος