Αυτό που είσαι-Τα ποιητικά
Αυτό που είσαι
Αυτό που είσαι για το χέρι
που σ’ επιθυμεί!
Ένα χωράφι στάρι εσύ
κι αυτό η πυρκαγιά.
Η πέτρα η κωφάλαλη
της στέρνας είσαι,
κι αυτό το σύνταγμα
και η δομή της μνήμης
του νερού.
Της θάλασσας
το μάταιο κύμα μπρος στο σκοπό
της πλώρης, κι αντίστροφα,
της πλώρης ο θρυμματισμός
στου κύματος την κόψη.
Αυτό που είσαι!
Ανάμεσα στα δάχτυλα,
καθώς ανοίγουν
για να σε κλείσουν μέσα
σ’ αυτό το μέγιστο κι ελάχιστο,
είσαι η διαφάνεια του αιθέρα,
πιο διαφανής. Κι είσαι το απόγευμα
τ’ ατέλειωτο, η περιεκτικότητα
σε χρόνο μιας επιδερμίδας.
Πώς χώρεσαν απάνω της
τόσες αναμονές!
Πώς χώρεσαν, στο χέρι
που σ’ αγγίζει, πέντε άστρα
να φανούν ανάμεσα στις γρίλιες!
Θα τ’ άφηνες, το χέρι αυτό,
να κρύψει όλο τον ήλιο.
Θα τ’ άφηνες δύο φεγγάρια
να κλείσει σφαλιστά
κάτω απ’ τα βλέφαρά σου
για να χορεύουνε νερά
χωρίς εσύ να βλέπεις.
Και τι είσαι όταν φεύγει
το χέρι αυτό, που σ’ έναν
παρανομαστή
τέμνει τις διαιρέσεις σου;
Δεν είσαι.
Τη μέρα
σπρώχνεις τα κόκκαλά σου
ν’ ανέβουν το βουνό·
φτιάχνεις ένα είδωλο
υπέρογκο κι αχρείο
από τις υποθέσεις σου.
Τη νύχτα
σαν πουλόβερ
που απρόσεκτα το έπλυναν
μαζεύεις
μες στον ύπνο.
Comments
Post a Comment