Derek Walcott-Η θάλασσα είναι Ιστορία

 

Η θάλασσα είναι Ιστορία

Derek Walcott

Μετάφραση: Αντώνης Μπαλασόπουλος

Θράκα

 

Πού είναι τα μνημεία σας, οι μάχες, οι μάρτυρές σας;
Πού είναι η μνήμη της φυλής σας; Κύριοι,
σ’ εκείνη εκεί τη γκρίζα κρύπτη. Στη θάλασσα. Η θάλασσα
τα κλειδαμπάρωσε. Η θάλασσα είναι Ιστορία.

Στην αρχή ήταν το ανταριασμένο λάδι,
βαρύ σαν χάος·
ύστερα, σαν το φως στο τέλος του τούνελ

το φανάρι μιας καραβέλας,
κι αυτό ήταν η Γένεση.
Ύστερα, οι παστωμένες κραυγές,
τα σκατά, τα βογγητά:

Έξοδος.
Κόκκαλο πάνω στο κόκκαλο με το κοράλλι κολημμένο,
μωσαϊκά
που σαν μανδύας τα σκίαζε η ευλογία της σκιάς του καρχαρία,

αυτό ήταν η Κιβωτός της Διαθήκης.
Ύστερα, από τα ξηλωμένα σύρματα 
του φωτός του ήλιου στον βυθό της θάλασσας

οι βοερές οι άρπες της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα,
καθώς τα λευκά καύκαλα των σαλιγκαριών της θάλασσας γίνονταν τσαμπιά δεσμών
στις πνιγμένες,

κι αυτά ήταν τα αλαβάστρινα βραχιόλια
του Άσματος Ασμάτων,
αλλά ο ωκεανός γύριζε ολοένα σελίδες άγραφες

την Ιστορία ψάχνοντας. 
Ύστερα ήρθαν οι άντρες με τα μάτια βαριά σαν την άγκυρα,
που βυθίστηκαν δίχως τάφο,

πειρατές που έψηναν βόδια,
τον καψαλισμένο τους θώρακα αφήνοντας σαν το φύλλο του φοίνικα στην ακτή,
κι ύστερα το αφρισμένο, λυσσασμένο κύμα

της παλίρροιας που κατάπινε το Πορτ Ρουαγιάλ,
κι αυτός ήταν ο Ιωνάς,
αλλά πού είναι η Αναγέννησή σας;

Κύριε, κλειδωμένη είναι εκεί στις ξέρες,
έξω εκεί, πέρα απ’ τον κοφτερό ύφαλο του κοραλλιού,
εκεί που έπλεαν τα πολεμικά·

φόρεσε αυτά τα προστατευτικά γυαλιά, θα σε οδηγήσω εγώ εκεί.
Είναι όλα υπαινικτικά κι υποθαλάσσια,
μέσα από κιονοστοιχίες κοραλλιών,

πέρα απ’ τα γοτθικού ρυθμού παράθυρα των βενταλιών της θάλασσας
εκεί που ο ροφός με το πετσί σαν από κόρα, με μάτια λες απ’ όνυχα,
ανοιγοκλείνει βλέφαρα, από πολύτιμα πετράδια φορτωμένος, σαν φαλακρή βασίλισσα·

κι εκείνες οι βαθιές σπηλιές με τα βαλανόστρακα
σαν πέτρες τοποθετημένα
είναι οι καθεδρικοί μας,

και το καμίνι μπροστά στους τυφώνες:
Γόμορρα. Κόκκαλα που τα σύνθλιψαν ανεμόμυλοι
σε μάργα και μπομπότα,

κι αυτό ήταν οι Θρήνοι—
ήταν μονάχα οι Θρήνοι,
δεν ήταν η Ιστορία·

ύστερα ήρθαν, όπως η γλίτσα στου ποταμού το ξεραμένο χείλος,
τα καφετί καλάμια στα χωριά
που πόλεις μαζευόταν και σχημάτιζαν,

και το βράδυ, οι χορωδίες από μικρά μυγάκια,
κι από πάνω, τα καμπαναριά
που λόγχιζαν του Θεού τα πλευρά

σαν έσβηνε ο γιός Του, κι αυτό ήταν η Καινή Διαθήκη.

Ύστερα ήρθαν οι λευκές αδελφές που χτύπαγαν παλαμάκια
για την πρόοδο των κυμάτων,
κι αυτό ήταν η Απελευθέρωση—

αγαλλίαση, Ω αγαλλίαση—
που γρήγορα χάθηκε
όπως στεγνώνει της θάλασσας η πλεχτή μπορντούρα στην άμμο πάνω,

αλλά αυτό δεν ήταν Ιστορία,
ήταν μονάχα πίστη,
κι ύστερα κάθε βράχος θρυμματίστηκε στο έθνος του·

ύστερα ήρθε η σύνοδος των μυγών,
ύστερα ήρθε ο γραμματέας ερωδιός,
ύστερα ήρθε ο βουβαλοβάτραχος που κόαζε για μια ψήφο,

πυγολαμπίδες με λαμπρές ιδέες
και νυχτερίδες σαν πρόξενοι ιπτάμενοι
και τ’ αλογάκια της Παναγιάς, σαν την αστυνομία στα χακί,

και των δικαστών οι χνουδωτές οι κάμπιες
που εξέταζαν την κάθε υπόθεση προσεχτικά,
κι ύστερα της φτέρης τα σκοτεινά αυτιά

και στ’ αλμυρό κρυφόγελο των βράχων
με τις θαλάσσιες λιμνούλες τους, υπήρχε ο ήχος
σαν κάποια διάδοση, χωρίς ηχώ

της Ιστορίας, που άρχιζε στ’ αλήθεια.

***

Derek Walcott

The Sea is History

 

Where are your monuments, your battles, martyrs?
Where is your tribal memory? Sirs,
in that grey vault. The sea. The sea
has locked them up. The sea is History.

First, there was the heaving oil,
heavy as chaos;
then, like a light at the end of a tunnel,

the lantern of a caravel,
and that was Genesis.
Then there were the packed cries,

the shit, the moaning:

Exodus.
Bone soldered by coral to bone,
mosaics
mantled by the benediction of the shark's shadow,

that was the Ark of the Covenant.
Then came from the plucked wires
of sunlight on the sea floor

the plangent harps of the Babylonian bondage,
as the white cowries clustered like manacles
on the drowned women,

and those were the ivory bracelets
of the Song of Solomon,
but the ocean kept turning blank pages

looking for History.
Then came the men with eyes heavy as anchors
who sank without tombs,

brigands who barbecued cattle,
leaving their charred ribs like palm leaves on the shore,
then the foaming, rabid maw

of the tidal wave swallowing Port Royal,
and that was Jonah,
but where is your Renaissance?

Sir, it is locked in them sea-sands
out there past the reef's moiling shelf,
where the men-o'-war floated down;

strop on these goggles, I'll guide you there myself.
It's all subtle and submarine,
through colonnades of coral,

past the gothic windows of sea-fans
to where the crusty grouper, onyx-eyed,
blinks, weighted by its jewels, like a bald queen;

and these groined caves with barnacles
pitted like stone
are our cathedrals,

and the furnace before the hurricanes:
Gomorrah. Bones ground by windmills
into marl and cornmeal,

and that was Lamentations—
that was just Lamentations,
it was not History;

then came, like scum on the river's drying lip,
the brown reeds of villages
mantling and congealing into towns,

and at evening, the midges' choirs,
and above them, the spires
lancing the side of God

as His son set, and that was the New Testament.

Then came the white sisters clapping
to the waves' progress,

and that was Emancipation—

jubilation, O jubilation—
vanishing swiftly
as the sea's lace dries in the sun,

but that was not History,
that was only faith,
and then each rock broke into its own nation;

then came the synod of flies,
then came the secretarial heron,
then came the bullfrog bellowing for a vote,

fireflies with bright ideas
and bats like jetting ambassadors
and the mantis, like khaki police,

and the furred caterpillars of judges
examining each case closely,
and then in the dark ears of ferns

and in the salt chuckle of rocks
with their sea pools, there was the sound
like a rumour without any echo

of History, really beginning.