Αντώνης Μπαλασόπουλος

 Ποίηση. Περιοδικό Θράκα Πολιτικοποιητικό  Σε βρίσκει η ποίηση, χαρές μου, αλλά αφού πρώτα σε χάσει. Εκεί που λες  δεν έχω γράψει ποιήματα δεν έχω γράψει ποιήματα δεν έχω γράψει ποιήματα  την τρίτη φορά, τη φαρμακερή  το μαχαίρι της άρνησης σε γυρνάει ανάποδα τα μέσα σου έξω: Οι καιροί μ’ έχουν γράψει λες, οι καιροί μ’ έχουν γράψει. The King is a Thing “The body is with the king, but the king is not with the body. The king is a thing.” William Shakespeare, Hamlet Μονάχα πράγμα δηλώνεται απ’ το πράγμα. Figura, τύπος, imago: το πράγμα εγχάρακτο πάνω σε πράγματα, νομίσματα μες σε πουγκιά και πορσελάνη Κίνας για το τσάι. Της Μεγαλειοτάτης το φίλτατο χαρμάνι. Ιδού, η σφραγίδα επάνω στη συσκευασία. Λάβετε, πίετε, τούτο εστί του πράγματος το ρημαγμένο αίμα, νεκρή εργασία, επίδομα, η μυρωδιά του λάχανου και τα εργατικά, ποδόσφαιρο το Σάββατο, γονάτισμα στα φρεάτια έξω απ’ την παμπ: ιδού, μες στις συσπάσεις του στομάχου σου το δέος για αυτόν που σε τυφλώνει με το Εξκάλιμπερ! Προσκύνησε, χωριάτη

  Αντώνης Μπαλασόπουλος Ξεχαρβαλωμένες κιθάρες: Σκέψεις για τη νεοελληνική λυρική ποίηση Η Μελαγχολική Μούσα: Από την παλαιά ρομαντική σχολή των Αθηνών στους ρομαντικούς του μεσοπολέμου , επιμ. Σταύρος Γκιργκένης και Ξανθίππη Ζαχοπούλου, Θεσσαλονίκη, Ζήτρος, 2022. Όπως είναι γνωστό, η «λυρική ποίηση» ως είδος και ο «λυρισμός» ως τροπικότητα του ποιητικού λόγου έλκουν την καταγωγή τους από τη μουσική λύρα, συνοδεία της οποίας εικάζουμε ότι τ o  λυρικό ποίημα απαγγελλόταν, σαν ένα είδος τραγουδιού. [1]  Εκφερόμενο, το ανθρώπινο αυτό τραγούδι φιλοδοξεί να ενωθεί υπερβατικά με τους ήχους της φύσης, αποτελώντας έτσι την έκφραση μιας αρμονικής σύζευξης και συνύπαρξης του ανθρώπινου και του φυσικού κόσμου, αλλά και κατ’ επέκταση, του ανθρώπινου λόγου και των φυσικών πραγμάτων. Στον βαθμό όμως που με τον όρο «ανθρώπινος λόγος» εννοούμε και την ανθρώπινη ικανότητα για αυτοσυνειδησία, την ανακλαστική συνείδηση εν γένει, η λυρική ποίηση δε δύναται να συντηρήσει επ’ άπειρο την «αφελή» συνείδηση μι

 

 Μετάφραση Αντώνης Μπαλασόπουλος Περιοδικό Μονόκλ Μια λέξη πολύ συχνά βεβηλώνεται   Μια λέξη πολύ συχνά βεβηλώνεται για να μπορώ να τη βεβηλώσω εγώ, ένα αίσθημα κίβδηλα πολύ ακυρώνεται για να πεις εσύ «το περιφρονώ»· μια ελπίδα της απελπισίας πολύ μοιάζει  για να την πνίξει φρόνηση σοφή, κι ο οίκτος σου πιο ακριβός φαντάζει απ’ αυτόν που προσφέρει μια άλλη ψυχή.   Αυτό που λένε αγάπη οι άλλοι δεν έχω να δώσω ,—  αλλά θ’ απορρίψεις τη λατρεία εσύ  που η καρδιά ανεβάζει ψηλά τόσο που δεν την αρνούνται οι Ουρανοί; Της νυχτοπεταλούδας λαχτάρα για άστρο λαμπρό, της νύχτας για την επόμενη μέρα την αφοσίωση σε κάτι μακρινό μέσα απ’ της θλίψης μας τη σφαίρα;     One Word is Too Often Profaned   One word is too often profaned  For me to profane it,  One feeling too falsely disdained  For thee to disdain it;  One hope is too like despair  For prudence to smother,  And pity from thee more dear  Than that from another.    I can give not what men call love,—  But wilt thou accept not  The worship t

Το Down by the River είναι το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς του δεύτερου δίσκου του Neil Young ως σόλο καλλιτέχνη  ( Everybody Knows this is Nowhere ) , και του πρώτου του με το ηλεκτρικό συγκρότημα που ο ίδιος συγκρότησε, τους Crazy Horse .  Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1969. Έχοντας διάρκεια λίγο πάνω από 9 λεπτά, το τραγούδι είναι «μεγάλη φόρμα» για τα δεδομένα της ποπ/ροκ μουσικής της εποχής.  Αν και η ηλεκτρική κιθάρα μας εισάγει εξ αρχής στη μελωδία, αυτή δεν είναι κάτι ασυνήθιστο: πρόκειται για μια μίξη  folk ,  country   και  rock  που έγινε σήμα κατατεθέν του  Young   εξ αρχής. Ο τόνος του τραγουδιού επιβάλλεται από τις δύο κιθάρες, ρυθμική και  lead   αντίστοιχα, που ακούγονται καθαρά στον «διάλογό» τους στα δύο κανάλια της στερεοφωνικής μίξης. Στιχουργικά, πρόκειται για “ murder   ballad ”, είδος στο οποίο θα διέπρεπε αργότερα ο  Nick   Cave . Και αυτός, το σκοτεινό δηλαδή στιχουργικό περιεχόμενο, είναι ίσως ο λόγος, το μορφικό κίνητρο για αυτό που συμβαίνει περ

Ένα κείμενο δεν είναι κείμενο παρά μόνον εάν κρύβει σε πρώτη όψη, στον πρώτο τυχόντα, το νόμο της σύνθεσής του και τους κανόνες του παιχνιδιού του. 'Ένα κείμενο εξάλλου παραμένει πάντα άδιόρατο. Ο νόμος και οι κανόνες του δεν καταφεύγουν στο απρόσιτο ενός μυστικού, απλώς δεν προσφέρονται ποτέ, στο  παρόν, σε οτιδήποτε θα μπορούσε κάνεις να ονομάσει, με την αυστηρή σημασία του όρου, αντίληψη. Διατρέχοντας πάντα και κατ' ούσίαν τον κίνδυνο να χαθεί οριστικά. Ποιός θα μάθει ποτέ μιά τέτοια εξαφάνιση; Jacques Derrida, Πλάτωνος φαρμακεία

Το Γραφείο Ποιήσεως και το Γραφείο Πεζογραφίας του Culture Book , επιθυμώντας να συμβάλουν στις ανάγκες αλλά και τις προσδοκίες των δύσκολων καιρών μιας εποχής γεμάτης αντιφάσεις, προσκάλεσαν λογοτέχνες να συμμετάσχουν στην θεματική  "Λογοτεχνία και κοινωνική πραγματικότητα".   Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα. Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.  Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί  Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους; (Μπέρτολτ Μπρεχτ) Τι σκέφτεστε για τη σχέση του σύγχρονου λογοτέχνη με την κοινωνική πραγματικότητα γύρω του/μας; Πόσο τον/μας επηρεάζει; Πόσο τον/μας εμπνέει; Επιμέλεια αφιερώματος: Άννα Αφεντουλίδου - Ελευθερία Θάνογλου *** Το ερώτημα της σχέσης της λογοτεχνίας και της κοινωνικής πραγματικότητας τίθεται με δύο βασικούς τρόπους: ο πρώτος είναι ως  αναλυτικό  ερώτημα, το οποίο απασχολεί τη λογοτεχνική θεωρία και κριτική ·  ο δεύτερος ως  κανονιστικό  ερώτημα, το οποίο απασχολεί πρωτίστως τ