Συνέντευξη στον "Φιλελεύθερο", 4/12/2022
Η λογική δόμησης του Κύβου ακολουθεί τη χρονολογική σειρά από την αρχή, που είναι η παιδική ηλικία, ως το τέλος, που στο βιβλίο, το οποίο γράφτηκε εν μέσω πανδημίας, είναι το φάσμα της απειλής του τέλους της ζωής της ίδιας και του πολιτισμού. Σε ένα άλλο επίπεδο, το βιβλίο διατρέχει την απόσταση από την παιδική αφέλεια στην ενήλικη επίγνωση και πιο πέρα, στη λογοτεχνική ανακλαστικότητα, στη συνείδηση της λογοτεχνίας ότι είναι λογοτεχνία και όχι, με κάποιο αδιαμεσολάβητο τρόπο, ζωή. Αυτή η ανακλαστικότητα είναι βέβαια μια νέα αρχή μέσα στο τέλος, γι’ αυτό και το τελευταίο διήγημα έχει τίτλο «ΑΩ» και αφορά τη δύναμη που έχει η λογοτεχνική αφήγηση να μας θωρακίσει απέναντι στις δοκιμασίες της συλλογικής ζωής. Αναφέρεται άλλωστε στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου, βιβλίου όπου το μοίρασμα ιστοριών αποτελεί κυριολεκτικά μέσο ψυχολογικής επιβίωσης της ανθρωπότητας σε καιρούς λοιμού—της Πανώλης που αποδεκάτισε την Ευρώπη στον 14ο αιώνα. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια θίγονται πλευρές όπως αυτή του ατομικού και του συλλογικού τραύματος, της εμπειρίας της απώλειας και του θανάτου, της τέχνης, των διλημμάτων και της αποστολής της, του «άλλου»—κυρίως του πρόσφυγα—ανάμεσά μας, των δυνατοτήτων που μας δίνει η ζωή να ξαναρχίσουμε, το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούμε καν να τις δούμε.
-Ποια η άποψη σας για τα βραβεία;
Είναι η πρώτη φορά που πήρα την απόφαση να συμμετάσχω. Θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να κρίνω τη σημασία τους για την όποια προσωπική μου εξέλιξη. Όσο για την ευρύτερη σημασία τους, δεν είμαι σε θέση να την κρίνω εκτός απ’ το να πω το αυτονόητο, ότι δηλαδή αποτελούν ένα κίνητρο για τους συγγραφείς και ως εκ τούτου ότι είναι σημαντική η ύπαρξη του θεσμού.
-Ποιοι συγγραφείς σας επηρέασαν και γιατί;
Ανάμεσα σε αυτούς στους οποίους συνειδητά οφείλει χρέος ο Κύβος είναι ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Πόε, ο Δημήτρης Δημητριάδης και βέβαια ο Βοκάκιος, που ανέφερα ήδη. Στα επόμενα (και προσώρας ανέκδοτα) πεζογραφικά μου έργα, υπάρχουν συνειδητά χρέη και σε άλλους, έλληνες και ξένους. Υπάρχουν βέβαια πάντα και ασυνείδητες επιρροές.
-Τι είναι η λογοτεχνία της ουτοπίας στην οποία ειδικεύεστε;
Αυτό θα χρειαζόταν μια πολύ μεγαλύτερη επεξήγηση από ό,τι μπορώ εδώ να δώσω. Πολύ συνοπτικά, πρόκειται για μυθοπλαστικά κείμενα όπου προεικονίζεται μια εναλλακτική και καλύτερη κοινωνία, είτε σε κάποιο άγνωστο γεωγραφικά τόπο είτε στο μέλλον. Για περισσότερα, παραπέμπω στο εκτεταμένο άρθρο μου, που θα εκδοθεί σύντομα στο OxfordResearch Encyclopedia of Literature.
-Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα ξεχωρίζετε;
Τις νουβέλες του Χάινριχ Φον Κλάιστ, που κυκλοφόρησαν σε πληρέστερη της αρχικής έκδοση φέτος. Και τα Άπαντα πεζών του Μπρούνο Σουλτς, που κυκλοφόρησαν νωρίτερα, το 2019. Η κεντροευρωπαϊκή πεζογραφία με συγκινεί διαχρονικά.
Comments
Post a Comment