Αντώνης Μπαλασόπουλος

 Διήγημα. Περιοδικό Cartel . Η γεωπληροφορική, σκέφτηκε ο Χαράλαμπος Ονησιφόρου, καθώς η σκαπάνη αντήχησε με τον γνώριμο στ’ αυτιά του ήχο του πηλού, δε λέει ψέματα. Το σημείο που υπέδειξαν, χιλιόμετρα πάνω του, οι δορυφόροι με τις αεροφωτογραφίες τους, οι ηλεκτρομαγνητικές ακτινογραφίες του υπεδάφους, η χρήση της στατιστικής μελέτης πυκνοτήτων ύλης, ήταν το σωστό. Στεκόταν, ήταν βέβαιος, πάνω από κυπρομινωικά ευρήματα ίσης, ίσως και μεγαλύτερης σημασίας για την αρχαιολογία, από αυτά της Έγκωμης στην Αμμόχωστο. Πάνω από συλλαβάρια από την εποχή του Χαλκού, στεκόταν, πριν τις επιδρομές και την καταστροφή, πριν κατακαθίσει στην ιστορία η σκόνη της εποχής του Σιδήρου: τότε που ο Λόγος μιλούσε ακόμα με συλλαβές χαραγμένες θαρρείς από πουλιά ξένα, αποδημητικά, που πέταξαν στο νησί από αδιανόητους κήπους πράσινων Παραδείσων και συλλάβισαν την αυγή του Μεσογειακού κόσμου στην τραγουδιστή γλώσσα τους. Ο ήλιος χτυπούσε κάθετα και ο ιδρώτας του έσταζε στο χώμα ποτάμι, αλλά δεν τον ένοιαζε. Η σκα

 Μικροδιήγημα. Περιοδικό Μονόκλ . Τι είδους τερατώδης μετάλλαξη ήταν αυτή! Η γη ολάκερη, ένα κουβάρι σημεία και τέρατα!  Στο χιονισμένο έδαφος κείτονταν χιλιάδες ακρίδες. οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά. Κάποιες ήταν ψόφιες ήδη, κάποιες χοροπήδαγαν ακόμα πάνω στο χιόνι. Ο ουρανός από πάνω, λευκός κι αυτός σαν το γάλα στα μάτια τυφλού, ήταν κι αυτός γεμάτος από δαύτες. Ή ίσως δεν ήταν ακρίδες αλλά οι στάχτες που θα πέφταν στα κεφάλια μας. Φυσούσε ένας αέρας σαν αυτόν που πρέπει να φυσάει στα έγκατα της κολάσεως. Ασφυχτικός. Σ’ έπνιγε.  Κι ο τυφλός ουρανός χαμήλωνε και χαμήλωνε πάνω μας. Κάποιοι πιο πέρα πνίγονταν ήδη στο πηχτό γάλα του. Τους πλάκωνε σαν τοίχος. Τα ρούχα τους γέμιζαν ακρίδες ή η στάχτη. Δεν έβλεπα καθαρά. Δεν άκουγα. Ούρλιαζαν αλλά δεν ακούγονταν, κι ας ήταν λίγο πιο πέρα από μένα.  Ήταν πράγματι η Αποκάλυψη. Το τέλος. Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου! Ελέησον, ελέησον, ελέησον.  [ Κάποιος γύρισε τη σελίδα ].

  Ποίηση. Περιοδικό Θράκα . Τοπίο  Με τον καιρό, τα πράγματα που γειτονεύουν  μοιάζουν το ένα στο άλλο όλο και πιο πολύ.  Λες και ο νόμος  της διαφοράς κουράζεται κι ο ίδιος  με τα χρόνια, παίρνουν να καθρεφτίζονται  ουσίες μεταξύ τους: Ο σύζυγός με τη σύζυγο, η μύτη του  παίρνοντας τη δική της καμπύλη,  ή το στόμα της, παρομοίως,  τη δική του κίνηση όταν μιλά.  Και παρομοίως οι πέτρες, το νερό, τα δέντρα  στο χώρο που επισκέπτονται οι δυο τους  για έναν απογευματινό καφέ στην εξοχή,  θαυμάζοντας το τοπίο,  επιδεικνύουν μιαν ανάλογη αφομοίωση  του ενός στο άλλο, υφές και χρώματα  εκλεκτικώς συγγενεύοντα δια της  ακάματης δράσης της υγρασίας,  δια της θεμελίωσης της ισότητας  μεταξύ όλων, της έκπτωσης  των ιεραρχιών στο ύστατο βασίλειο  της ιερής σκουριάς. Αποστάσεις   Δισύλλαβο το νερό  μα η πτύχωση  απροσμέτρητη.  Το «ξεδιψάω» τέσσερις  λείες πέτρες κατά μήκος:  το πόδι απλώνεις  αλλά δε φτάνεις  να διασχίσεις. Γύμνασμα Αυγούστου, Θεσσαλονίκη   Μέρες που ο άνεμος γίνεται ακριβός.  Λα

Διήγημα. Περιοδικό Φτερά Χήνας . Μια κάθετη στροφή στην εννιάδα στα δεξιά. Δυο οριζόντιες στροφές στην εννιάδα πάνω. Όχι. Με τη φορά του ρολογιού. Όχι. Με την αντίθετη του ρολογιού φορά. Όχι, όχι, όχι. Αντί να ξεκαθαρίζουν, τα χρώματα όλο και μπερδεύονταν περισσότερο.  Στη μια πλευρά, τρία λευκά κουτάκια πάνω και τρία κάτω σαν τα δόντια σε ανοιχτό στόμα, μα στη μέση δυο κόκκινα κι ένα μπλε, σαν το στόμα να έτρωγε κάποιο αστείο φαγητό από πλαστελίνες. Γέλασε μόνη της, δυνατά και αρκετή ώρα μ’ αυτή τη σκέψη. Η μητέρα της την κοίταξε χαμογελώντας. Ήτανε κοντά και ήταν μακριά, όπως όλα τα καλά πράγματα (τα κακά ήταν όλα κοντά, υπερβολικά κοντά).  Το ίδιο ξαφνικά, κι ενώ πάλευε ακόμη με τον κύβο, άρχισε να κλαίει. Ήρθε πάλι το αίσθημα της αφόρητης ελαφρότητας. Ένιωθε πως θα τη σηκώσει ένας μεγάλος μαγνήτης επάνω, προς το ταβάνι, εκεί που δεν ζούσε κανείς εκτός, κάποιες φορές, κάποια αράχνη. Εκεί που το κοντά-και-μακριά γινόταν μακριά-και-μακριά, όπως τα αδύναμα καλά πράγματα, που έμοιαζαν π

Πεζό ποίημα. Μονόκλ . Πάνε τώρα πολλά χρόνια και ίσως ήταν μεσημέρι, ίσως πάλι απόγευμα, που ήταν μόνος του στο σπίτι, παιδί ακόμα, περιβαλλόμενος από μαρκαδόρους, χαρτί και χρωματιστά τουβλάκια και ακόμη από μια αόρατη κουρτίνα από σιωπή καθώς δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτε —ούτε ο νεροχύτης που κάποιες φορές έσταζε κι έτσι κρατούσε το χρόνο, ούτε το ψυγείο, που γουργούριζε πότε-πότε σαν μια λευκή και χορτάτη γάτα—πάνε λοιπόν πολλά χρόνια που κάποιο μεσημέρι ή απόγευμα αποφάσισε να φτιάξει μια πρόταση μεγάλη σαν αυτοκινητόδρομο, όπου θα επέβαιναν αυτοκίνητα που πήγαιναν σε άλλες και μακρινές χώρες, ή σαν φίδι, που θα σερνόταν στα χόρτα της περιρρέουσας σιωπής ή, κι αυτό ήταν εξίσου σωστό, σαν χέρια που θα εκτεινόταν μέσα στον αδιατάρακτο χώρο και θα άγγιζαν τα πράγματα και θα τα ένωναν σε μια αρραγή, σαν γόνατο παιδιού που δεν έχει ακόμη μάθει να περπατάει και γι’ αυτό ούτε και να πέφτει, ολότητα—αρραγή και άγουρη και γνωστικά αθώα—μια πρόταση που θα τον μετέφερε λέξη προς λέξη έξω από τ

 Περιοδικό  Φρέαρ .   Louise Glück                                                                                Μετάφραση: Αντώνης Μπαλασόπουλος ΑΦΡΟΔΙΤΗ (από την  Κατερχόμενη μορφή , 1980) Μια γυναίκα που εκτίθεται ως βράχος έχει αυτό το πλεονέκτημα: ελέγχει το λιμάνι. Στο τέλος, εμφανίζονται άντρες, εξαντλημένοι απ’ την ανοιχτωσιά. Έτσι, αισθάνονται, τελειώνει μια ιστορία. Στην αρχή, λαχτάρα. Στο τέλος, χαρά. Στη μέση, ανία. Με τον καιρό, η νεαρή σύζυγος φυσικά σκληραίνει. Περιπλανώμενος από σιμά της, στη φαντασία, ο άντρας επιστρέφει όχι σε βραχνά αλλά στη Θεά που προβάλλει στο νου του. Σ’ έναν λόφο, η χωρίς χέρια μορφή καλωσορίζει την άσωτη βάρκα, με μηρούς που έχουν πετρώσει κλειστοί, εκτός απ’ τη ρωγμή στον βράχο. ⸙⸙⸙ Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΗ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ (από το  Averno , 2006) Στην πρώτη εκδοχή, την Περσεφόνη την παίρνουν απ’ τη μάνα της και η Θεά της γης τιμωρεί τη γη –αυτό δεν αντιφάσκει με ό,τι γνωρίζουμε για την ανθρώπινη συμπεριφορά, ότι τα ανθρώπινα όντα αντλούν βαθιά ικανοποίηση α