Αντώνης Μπαλασόπουλος

Περιοδικό  Ποιείν Διαβάζοντας τον τίτλο της πρώτης ποιητικής συλλογής του Αντώνη Μπαλασόπουλου,  Πολλαπλότητες του Μηδενός  (Θεσσαλονίκη, Σαιξπηρικόν, 2020), διερωτάται κανείς αν τα ποιήματα έχουν γραφτεί με το βλέμμα του ποιητικού υποκειμένου καρφωμένο στο Μηδέν. Αν ο ποιητής, απογοητευμένος από τον κόσμο, κοίταξε κατάματα το εκτυφλωτικό Μηδέν, και στρέφοντας το βλέμμα αλλού αποτύπωσε τη σκιά του ερέβους παντού.  Οι Πολλαπλότητες του Μηδενός όντως μετέχουν στην παράδοση του Μηδενισμού, συμμεριζόμενες την διάγνωση ενός Νίτσε (και των επιγόνων του), ότι ο 19ος και 20ος Αιώνας κατέδειξε την υπαρξιακή και πολιτική ένδεια του Δυτικού κόσμου. Όμως οι Πολλαπλότητες μετέχουν οριακά σε αυτή την παράδοση, και μόνο στον βαθμό που η γόνιμη διαλεκτική τους το επιτρέπει. Με άλλα λόγια, η «ταύτιση» με τον φιλοσοφικό Μηδενισμό είναι μόνο κατ’ όνομα, διότι η διανοητική και πολιτική πορεία που προοικονομούν οι Πολλαπλότητες είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από τον Μηδενισμό.  Για να υπερβληθεί το Μηδέν πρέ

  Πολλαπλότητες του Μηδενός , πρώτη ποιητική συλλογή Αντώνη Μπαλασόπουλου (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2020) Θα προσπαθήσω να θίξω το φιλοσοφικό υπόβαθρο πίσω από τις  Πολλαπλότητες ,  και να εξετάσω αν και σε ποιο βαθ μ ό εντάσσονται στην παράδοση του φιλοσοφικού Μηδενισ μ ού .  Πριν προχωρήσω ,  ζητώ συγγνώ μ η που η ανάλυσή  μ ου θα παρα μ είνει αφηρη μ ένη και ελλιπής . Η διάγνωση του Μηδενισ μ ού και η ανα μ έτρησή του  μ ε αυτόν ,  αποτελεί ση μ αντικό χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής Φιλοσοφίας του  19 ου  αιώνα  ( Νίτσε )  και του  20 ου  αιώνα  ( Χάιντεγκερ και τους επιγόνους τους ).  Ο Νίτσε ορίζει ως Μηδενισ μ ό το άδειασ μ α της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσ μ ου από κάθε νόη μ α .  Η απόρριψη των απόλυτων αξιών και της αδιάψευστης αλήθειας έχει ως συνέπεια τον Μηδέν .  Ο Μηδενισ μ ός είναι ιστορικός :  είναι η αργή και  μ ακρά παρακ μ ή του Δυτικού κόσ μ ου .  Στη σκιά του Μηδενισ μ ού ,  ο Νίτσε συλλα μ β

  Διήγημα. Περιοδικό Μονόκλ . Είδα μια διαφήμιση όπου ένας αστροναύτης (πρώην αστροναύτης, εικάζω) διαφήμιζε στρώματα ύπνου, που από ό,τι κατάλαβα (δεν την είδα όλη) αναπαράγουν, υποτίθεται, την εμπειρία του ύπνου με μηδέν βαρύτητα. Καιρό τώρα, υπάρχει μια συζήτηση για τον εποικισμό άλλων πλανητών, για παράδειγμα, του Άρη, και, αναπόφευκτα, κάποιος εκκεντρικός εκατομμυριούχος που εκπονεί σχέδια και κάνει υπολογισμούς κερδών, βυθομετρώντας την κοινή γνώμη για υποψήφιους συνδρομητές, πυκνώνοντας τις τάξεις των ουράνιων σωμάτων με έναστρα, προβολικά δολάρια. Εδώ, ωστόσο, πρόκειται για τον εποικισμό του ονείρου. Και θα μπορούσε κάποιος, και δικαίως, να πει πως αυτός ο εποικισμός δεν ξεκίνησε τώρα αλλά με τις πρώτες διαφημίσεις, που με μικρά, έξυπνα σχεδιασμένα σκάφη προσγειώθηκαν στις χνουδωτές καμπύλες του ύπνου, φώλιασαν και επωάστηκαν στους κρατήρες του ασυνειδήτου, και εμβολίασαν την εντόπια πανίδα του με το εμπόρευμα, έτσι ώστε αυτό να μεταλλαχθεί ριζικά, και να εκτοπιστούν από εκεί

  Ποίηση. Περιοδικό Θράκα . Apertura / Clausura (για τον Ντιέγκο Ἀρμάντο Μαραντόνα)   Κι' ἂν ἤμασταν τὸ βόρειο ἡμισφαίριο ἤμασταν ὅμως τοῦ κύκλου μόνο τὸ μισό. Τὸ  ν ότιο,  ποὺ μᾶς συμπλήρωσε στὴ μέση τοῦ γηπέδου, ἤσουν ἐσύ. Τὸ μελαμψ ό τερο κεφάλι, τὸ πιὸ  χλωμὸ γαλάζιο μιᾶς σημαίας, τὸ πιὸ φτωχὸ παιδὶ τῆς γειτονιᾶς. Καὶ τῆς ἀδεξιότητας μᾶς ὁ Ἀντίποδας,  τὰ πάνω κάτω στὴ σφαῖρα τῶν νεφῶν ποὺ κυνηγήσαμε στὰ χώματα, ψάχνοντας τὴν ὑπέρβαση στὶς μελανιὲς  γύρω ἀπὸ ἄστρα αὐτοκόλλητα στὸν οὐρανό, πάνω στὰ γόνατα. Ἀνέτρεψες τὸ σκὸρ ὑπὲρ τῆς  ταπεινότητας καὶ χάθηκες, συννεφιασμένος  καὶ τρελὸς ἀπὸ τὸ ὕψος, μὲς στὴ σκόνη.  Ντρεπόμασταν γιὰ σένα, ποὺ ἔμεινες  γιὰ μιὰ ζωὴ μὲ τὰ κοντὰ παντελονάκια καὶ μὲ μιὰ  σιγουριὰ γελοία καὶ ἀρσενική, ποὺ ἀστόχησες σὲ τόσα.  Καὶ σ’ ἀγαπήσαμε παρόλη τὴ ντροπή, νικώντας ὅπου χάσαμε, στὶς νῖκες ἡττημένοι. Σὲ ἀγαπήσαμε γιατὶ ἐκεῖνο, τὸ πρῶτο καλοκαίρι  δὲν ἦρθε ὁ χειμῶνας. Τὸν πρόλαβες, καθὼς ποὺ γύριζε  νὰ κλείσει τὴ γωνία τοῦ, ἐπάνω στὴ γραμμή.

Ποίηση. Περιοδικό Στάχτες .  Κάπα, και Κάπα πάλι Στο σπίτι του κρεμασμένου  δε μιλάνε για σκοινί  δε μιλάνε για τον κρεμασμένο  δε μιλάνε για το σπίτι. Αλληγορ ώ , το ξέρετε.  Δεν ήτανε κρεμάλα. Εισέρχομαι στο διαμπερές  διαμέρισμα  που άνοιξε η πυρίτιδα.  Χειραψίες χάχανα  οινοχ ό οι θαμώνες  ούτε μια αλλαξιά  για τον πεθαμένο. Τ´ όνομ ά  του λ έ κιαζε  το λευκό  πουκάμισο (τ’ άγραφο βιβλίο)  Κάππα, και Κάππα πάλι δυο κηλίδες κόκκινες  (κι όχι πια μον ό γραμμα, κι ούτε υπουργός) κι έστηναν χορούς  οι μικροί του θάνατοι  στο υγρό χορτάρι στους λερο ύ ς της δρόμους  άπλωνε η κηλίδα του— στους λερο ύ ς της δρόμους . Η ύπαρξη της Ιταλίας (για το Διονύσιο Σολωμό)   Δεν προσφέρεται η Ιταλία, αλλά τεκμήρια ότι υπάρχει. T . W .  Adorno   and   M .  Horkheimer ,  Η διαλεκτική του διαφωτισμού      Νάματα, θάματα, μορφών τερπνών τα κράματα Αγγέλων φτερουγίσματα, λογιών γυαλιά σπασμένα Ναών ηχεί η κένωση, φωνών ψηλών η πλέξη Κλάματα και σπαράγματα, και όλα μελωδούνε. Πραγματεία για τη δημοτική πο