Έξι κι ένα νησιά, Νέα Εποχή

 

Ποίηση. Περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 348, Άνοιξη 2021.

Έξι κι ένα νησιά

 

Ένα νησί γνωρίζω,

που ησυχάζει ρευματισμό κι αρθρίτιδα

άλλου νησιού, 

ο Νότος στο Βορρά του. 

Νύχτες γλυκές, κρασί Μεσογειακό και 

τρίξιμο φαντάσματος κανένα. Το μεσημέρι pints, 

λωτοφαγία το απόγευμα. 

Και κάποια μέρα ένας ήσυχος πνιγμός, 

καθώς που δύει του ιμπέριουμ 

ο ήλιος, ή κάποιο καρδιακό ανώδυνο 

σε κήπο αμνησίας.

 

Υπάρχει ένα δεύτερο, 

της νέας αυτοκρατορίας το προπύργιο, 

περίκλειστο σε ζώνες κυριαρχίας, 

ντυμένο πάντα στο χλωμό χακί 

του εξασθενημένου χόρτου. 

Τετράγωνο το σχήμα του, το νόημά του 

μεταβατικό στου κόσμου τη σκακιέρα. 

Στο σώμα του για έρπητας 

λωρίδες αεροδιαδρόμων, κι η Αφροδίτη του

τιθασευμένη, σ’ ένα ξενοδοχείο 

να σιδερώνει τη στολή.

 

Σ’ άλλο νησί μες στο νησί, ο τόπος 

ολισθαίνει διαρκώς στο εμπορευματικό κενό. 

Με άλλα λόγια αποπραγματοποιείται 

ο σχιστόλιθος, γεννιούνται προκυμαίες, 

υψώνεται η δόμηση σε πύργους της Βαβέλ

και πολλαπλασιάζεται η αμαρτία 

έκπτωτων Ορθοδόξων. 

Εδώ εξαργυρώνονται τα λάφυρα 

άλλης Ανατολής, 

και μες σε λίμνες παγωμένης βότκας 

σβήνουν φωτιές του Οκτώβρη.

 

Στο τέταρτο νησί, φόνος και θρήνος.

Σκιά καμιά. Μύθοι σέρνουν ανάπηροι

το πόδι ζητιανεύοντας σε αποβάθρες

όπου συρρέουν ποιητές με ψάθινα καπέλα

απ’ τα κρουαζιερόπλοια της εθνικής απογοήτευσης.

Στην ενδοχώρα, μες σε χαλάσματα 

συνουσιάζονται σαν γάτοι συνθήματα εχθρικά. 

Μονόφθαλμος επιτηρεί τη χώρα του

ο Κύκλωπας της κάννης και κρύβεται στα χώματα η νάρκη.

Αυτή είναι η νήσος η Μανιχαϊκή, άσπρη και μαύρη,

μπλε και κόκκινη, στα δυο κομμένη.

 

Στο πέμπτο φτάσαμε νησί.

Το πόδι του ξυπόλυτο, ο θώρακας στενός.

Εδώ κάποιοι σαπίζουν σε στρατόπεδα

σκουπίζοντας τον πυρετό απ’ τα παιδιά τους, 

κι άλλοι τη χίμαιρα μιας δυτικότερης 

Ανατολής ζεσταίνουνε στον κόρφο, 

γυρεύοντας στα τείχη του σκιές

Χαλέπι ή Δαμασκό. Και είναι κι άλλοι ξένοι

—οι τράπεζες ορίζουν την εντοπιότητα—

που ‘χουν πατρίδα την πλατεία Κυριακές, 

που λείπουν σερ και μάνταμ.

 

Είναι και το δικό μου το νησί

εκεί που μελετάω περιγράμματα

ακολουθώντας τις ακτογραμμές 

και πόνους στέργοντας. Στον έκτο ετούτο βράχο, 

κανείς δεν μένει σπίτι του. 

Τις νύχτες, όλοι μεταναστεύουν εσωτερικά, 

άλλος προς Βορρά, άλλος στο Νότο,

άλλος γυρεύοντας Ανατολή, 

άλλος τη Δύση. Έρημο τούτο το νησί, σε παραθύρι 

φως δε βλέπεις. Τα μάτια όλων άγρυπνα,

πνιγμένα με αστροφεγγιά, κοιτούν και περιμένουν.

 

Είναι που το πραγματικό νησί, το έβδομο, το ένα, 

δεν έχει ακόμα βρει μορφή από σεισμό δικό του.