Συρμάτινοι εαυτοί-Εντευκτήριο
Συρμάτινοι ἑαυτοί Ἕνα δωμάτιο κρυφὸ ἔχω κι ἀνήλιαγο, ποὺ μέσα κρέμονται βουβὰ συρμάτινοι ἑαυτοί. Ἀκέφαλοι ὅλοι τους κι ἡμιτελεῖς στριμώχνονται, ὁ περσινός, ὁ πιὸ παλιός, κεῖνος πρὶν δέκα χρόνια. Λείπει τὸ στέρνο τους. Μόνο τὸ πρόσχημα τῶν ὤμων ἀπομένει, σιδερωμένο νὰ κλαίει κι ἀδειανό. Μὲ περιμένουν νά ᾽ρθω, οἱ κωμικοί, οἱ σοβαροὶ ἀρλεκίνοι ποὺ ἐνδύομαι, τῆς ὁρατότητάς μου τ᾽ ἄβουλ᾽ ἀνδρείκελα, οἰκεῖοι μου οἱ σιωπηλοί, συρμάτινοι ἑαυτοί. Ἀδέρφια μου! Τῶν ὑφασμάτων τοῦ ἑαυτοῦ κι ἐσεῖς δεσμοφυλάκοι! Ὦ, πῶς φυλάγουμε τὸν τρόμο τῆς γύμνιας μας, τὸν τρόμο ὁ ἕνας τ...