Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Μετάφραση Αντώνης Μπαλασόπουλος   Ασσόδυο 260 [I ’ m  Nobody! Who are you?] I ’ m Nobody! Who are you? Are you – Nobody – too?  Then there's a pair of us!  Don ’ t tell! they'd advertise – you know! How dreary – to be – Somebody! How public – like a Frog –  To tell one's name – the livelong June –  To an admiring Bog!     260 [Είμαι ο Κανένας! Εσύ ποιος είσαι;] Είμαι ο Κανένας! Εσύ ποιος είσαι; Είσαι – ο Κανένας – και συ; Τότε ζευγάρι είμαστε! Μην το πεις! Βούκινο θα μας κάναν – ξέρεις! Τι θλιβερό – να είσαι – Κάποιος! Τι κοινό – σαν το Βατράχι – Να  κοάζεις  τ’ όνομά σου – μες στον Ιούνη ολάκερο – στον Βάλτο να θαυμάζει! 1702 [ Fame is a fickle food ] Fame is a fickle food Upon a shifting plate Whose table once a Guest but not The second time is set Whose crumbs the crows inspect And with ironic caw Flap past it to the Farmer’s corn Men eat of it and die   1702 [Φαΐ φευγαλέο ε ί ν’ η φήμη] Φαΐ φευγαλέο ε ί ν’ η φήμη  σε πιάτο πάνω που αλλάζει  που στο τραπέζι της  ορίζετ

  Μετάφραση Αντώνης Μπαλασόπουλος. Περιοδικό Θράκα Ποίημα 372 [Μετά από μέγα πόνο, επίσημο ένα αίσθημα σιμώνει—]   Μετά από μέγα πόνο, επίσημο ένα αίσθημα σιμώνει— Θρονιάζονται με τελετή οι Αισθήσεις, τάφοι σαν να ’ταν— Ρωτάει η Καρδιά η άκαμπτη, «ήταν Αυτός που υπέμεινε;» Και «ήτανε Χτες, ήταν πριν Αιώνες;»   Μηχανικά στριφογυρνάν τα πόδια— Ξύλινη μια οδός Στο έδαφος, ή στον αέρα, ή προς τι Αδιάφορο εγίνη Του χαλαζία μια γαλήνη, σαν την πέτρα—   Αυτή είναι του Μόλυβδου η Ώρα Που τη θυμάσαι, αν ζωντανός γλιτώσεις Όπως ανακαλούν στη μνήμη το Χιόνι οι παγωμένοι Πρώτα—η Παγωνιά—μετά η νάρκη—μετά η στιγμή που αφήνεσαι—   *** After great pain, a formal feeling comes – The Nerves sit ceremonious, like Tombs – The stiff Heart questions ‘was it He, that bore,’ And ‘Yesterday, or Centuries before’?   The Feet, mechanical, go round – A Wooden way Of Ground, or Air, or Ought – Regardless grown, A Quartz contentment, like a stone –   This is the Hour of Lead – Remembered, if outlived, As Freezing

Ποίηση. Περιοδικό Ποίηση. Περιοδικό  Μονόκλ Φόβος  Είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία:  ο φόβος εκπέμπει σήματα  στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα  που ελέγχει τους τύπου άλφα-1 αισθητήρες  στον σφιγκτήρα της ουρήθρας  κι αυτή συσπάται άθελα.  Αν η ουροδόχος κύστη είναι γεμάτη  ή μισογεμάτη έστω,  το αποτέλεσμα είναι να κατουρηθείς πάνω σου  από φόβο.  Έτσι, πάνω στο τζιν του αιχμάλωτου,  η Παλαιστίνη  έγιν’ ένας χάρτης από ούρα.  Και κάθε ένας, παρομοίως,  όταν έρχεται η στιγμή να συντριβεί,  βλέπει τους χαμένους τόπους του να ζωγραφίζονται πάνω στο παντελόνι του  με κάτουρο.  Στους μύθους τους,  οι φοβισμένοι λένε πως θα ’ρθει μια μέρα  που απ’ αυτούς τους χάρτες  —ίχνη του ζώου που συνθλίβεται στη φάκα—  θα ξεπηδήσει σπίθα  στην παραγκούπολη,  μολύβι στις επαύλεις.  Και πως κανείς τους  πια από φόβο  δε θα ουρήσει την ψυχή στα σκέλια.  Αφύσικο φαντάζει·  μα λεν πώς γίνονται τέτοια  κι άλλα πολλά  μέσα στην ιστορία.  Γάζα  Ήρθε το παιδί  με το χώμα στη γλώσσα  με το χώμα στα μάτια

Περιοδικό CultureBook Όσο οι λέξεις είναι φτιαγμένες από ανάσες και ανασαίνουν από ζωή, η ποιητική συνείδηση λάμνει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, σ' έναν τόπο μη τόπο, σ' έναν χρόνο μη χρόνο, έναν φιλοσοφικό μη χωροχρόνο όπου όλα είναι φευγαλέα και ρευστά κι ο άνθρωπος-ποιητής γίνεται θεατής του εαυτού του, γράφοντας ποιήματα που στοχάζονται πάνω στον εαυτό τους, με αναγωγή στο παρελθόν και βλέμμα στο μέλλον, χωρίς συμπτώματα εικόνας, αλλά μιας ποίησης που αντιπαλεύει την ελαφρότητα της ύλης με τη βαρύτητα του πνεύματος. Λευκή περγαμηνή, λευκός πάπυρος, λευκό χαρτί. Η φιλοσοφική συνείδηση του κόσμου ακτινοβολεί τη λευκότητά της. Όταν τα παλιά επιστρώματα ξύνονται και αφαιρούνται τότε όλα μοιάζουν να ξαναγράφονται από την αρχή, και τότε το αδρανές, το αόρατο, το αιώνιο, το βουβό, το διαρκές, το ανείπωτο, το ανώφελο, το απόλυτο, το ακυβέρνητο, το παντοδύναμο, το απάνθρωπο συντονίζονται πάνω σ' ένα αόρατο παλίμψηστο που εμπλουτίζεται ολοένα από τις επιστρώσεις των αφυπνίσεω

 Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις 24 Γράμματα. Διάθεση Ελλάδα:   24 Γράμματα Πολιτεία Ιανός Πρωτοπορία e-shop Κύπρος: Περιδιάβαση Πάργα

  Ποίηση. Περιοδικό Νέα Εποχή , τεύχος 348, Άνοιξη 2021. Έξι κι ένα νησιά   Ένα νησί γνωρίζω, που  ησυχάζει  ρευματισμό κι αρθρίτιδα άλλου νησιού,  ο Νότος  στο  Βορρά του.  Νύχτες γλυκές , κρασί  Μεσογειακό  και  τρίξιμο φαντάσματος  κανένα. Το μεσημέρι pints,  λωτοφαγ ί α το απόγευμα.  Και κάποια μέρα ένας ήσυχος πνιγμός,  καθώς που δύει του ιμπ έ ριουμ  ο ήλιος,  ή  κάποιο καρδιακό ανώδυνο  σε κήπο αμνησίας.   Υπάρχει ένα δεύτερο,  της νέας αυτοκρατορίας το προπύργιο,  περίκλειστο σε ζώνες κυριαρχίας,  ντυμένο πάντα στο χλωμό χακί  του εξασθενημένου χόρτου.  Τετράγωνο το σχήμα του, το νόημ ά  του  μεταβατικό στου κόσμου τη σκακιέρα.  Στο σώμα του για έρπητας  λωρίδες αεροδιαδρόμων ,   κι  η Αφροδίτη  του τιθασευμένη,  σ’ ένα ξενοδοχείο  να σιδερώνει τη στολή.   Σ’ άλλο νησί μες στο νησί,   ο  τόπος  ολισθαίνει διαρκώς  στο εμπορευματικό κενό .  Με άλλα λόγια αποπραγματοποιείται  ο σχιστ ό λιθος, γεννιούνται προκυμαίες,  υψώνεται η δόμηση  σε  πύργους της Βαβέλ και πολλαπλασιάζεται η

Εφημερίδα Χαραυγή Σημεία κοινού/Οριζοντας Λευκό στο λευκό  του Α. Μπαλασόπουλου ή ο ψίθυρος στ’ αυτί  Ο ποιητής δημιουργεί με τον ποιητικό του λόγο έναν κόσμο. Ο αναγνώστης χρειάζεται απαραίτητα να προσαρμόζεται σε αυτόν το κόσμο έτσι ώστε ο κόσμος αυτός να γίνεται κατανοητός. Το περιεχόμενο της νομιμοποίησης του κόσμου του ποιητή συνίσταται εξ ορισμού σε μια εισβολή που δέχεται από τον αναγνώστη. Αλλά ο ποιητής τοποθετεί τον αναγνώστη σε μια συγκεκριμένη θέση όχι απλά για να τον εντάξει στον κόσμο του αλλά και για να τον απομακρύνει από αυτόν. Ο αναγνώστης με τη σειρά του, προκλητικά όπως του αρμόζει, επιβάλλει τους όρους της δικής του καταγγελτικής παρουσίας. Αν ο ποιητής γράφει για τον εαυτό του και μόνο και όχι και για τους αναγνώστες τότε αναλώνεται απλά σε μια φιγούρα χωρίς κανένα ποιητικό βάρος. Τα λέω αυτά επειδή για να σκιαγραφήσω, παραθέτοντας κάποιες κριτικές θέσεις, την ποιητική συλλογή  Λευκό στο λευκό  του Αντώνη Μπαλασόπουλου θα χρειαστώ αρχικά κάποιες θεωρητικές σταθερέ