Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Ποίηση. Περιοδικό Marginalia Kristallnacht Χιόνι γυαλί. Ένα μεγάλο σφάλμα στη δομή των ουρανών. Ένα μικρό σφάλμα εντός του κρυστάλλου. Ποιος θα εξαγνίσει τον κρύσταλλο απ’ το σφάλμα; Η φωτιά τους λέει «η φωτιά». Τα σκυλιά τους λένε «το σκυλί». Οι ουρανοί δε μιλούν. Απ’ τον σφαγμένο λαιμό της αυγής πέφτει η νύχτα, κρυστάλλινη, αιχμηρή. Είμαστε ψεγάδια στο πρόσωπο της πόλης, στίγματα μαύρα στο πάλλευκο δέρμα της. Το χιόνι μας βρίσκει σαν σφαίρα στο μέτωπο μας βρίσκει στο στήθος μαχαίρι ο κρύσταλλος. Το σκοτάδι προλέγει σκοτάδια. Η διαρκής ανησυχία (παιδική πτέρυγα, Άουσβιτς) Υπάρχουν ακόμη τα ίχνη στους τοίχους: Κρίνοι οστά κρίνοι αλληλουχίες του τίποτε Θεοί εμβρυακοί, ανήμποροι χώμα για το ανοιχτό μάτι που ρήμαξε η όραση Υπάρχουν ακόμη κραυγές άηχες τα ονόματα παιδιών που δεν πρόλαβαν ν’ ακούσουν ησύχασε  όταν ξυπνούσαν βοήθεια φωνάζοντας άφωνα όταν ξυπνούσαν με το μέταλλο στο στόμα, άφωνα φωνάζοντας βοήθεια δεν πρόλαβαν ν’ ακούσουν ησύχασ

  Από την Πλευρά της Τέχνης Γράφει η Λίνα Πρωτοπαπά // * Φράκταλ   Αντώνης Μπαλασόπουλος  «Ο Κύβος και άλλες ιστορίες» , εκδ. 24 Γράμματα   Ο  Κύβος,  το διηγηματικό ντεμπούτο του Αντώνη Μπαλασόπουλου, παίρνει τον τίτλο του από το ομώνυμο διήγημα. Είναι ένας τίτλος που αποτελεί και ένα χρήσιμο κλειδί ερμηνείας του βιβλίου.  Ο Κύβος , με άλλα λόγια, μας λέει από την αρχή πώς να τον διαβάσουμε – όχι από μια πλευρά, αλλά από έξι. Θα ήθελα να σταθώ εδώ στο πώς ο Μπαλασόπουλος μας ζητά να προσεγγίσουμε το βιβλίο από την πλευρά της τέχνης. Τι μπορεί να αποτελέσει τέχνη στον  Κύβο,  και τι μπορεί να αποτελέσει υλικό για τη δημιουργία της; Ποιες ευθύνες βαραίνουν τον καλλιτέχνη, ποιον υπηρετεί και σε ποιον λογοδοτεί; Πιο συνοπτικά, ποιες ηθικές υποχρεώσεις διέπουν την τέχνη;   *   Μια πρώτη αναφορά στις ιδιότητες της τέχνης βρίσκουμε στο διήγημα “Παιδική Φωτογραφία του Αόρατου” (το πρώτο διήγημα της ενότητας “Από την Πλευρά της Απορίας”), όπου διαβάζουμε ότι  “το παιδί βάλθηκε να φτιάξει μια π

  Συνέντευξη. Σελίδες Τέχνης 1.                    Ποίηση ή πεζό; Ασκώ και τα δύο, αν και δεν είμαι αυτός που θα κρίνει με ποια συγκριτική επιτυχία. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα προσεγγίζω εντελώς διαφορετικά. Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που σχεδόν πάντα απαγορεύω στον εαυτό μου στην ποίηση που του τα επιτρέπω στην πρόζα και το αντίστροφο. Στο μυαλό μου υπάρχει «καταμερισμός εργασίας» μεταξύ των δύο ειδών, έχουν διαφορετικά μέσα και άρα διαφορετικούς στόχους. 2.                    Τι δεν έχετε γράψει ακόμη που θα θέλατε να γράψετε; Με κάθε επιφύλαξη, ένα μυθιστόρημα. Δεν ξέρω όμως αν θα φτάσω εκεί. Σίγουρα θέλει μεγάλο κόπο και χρόνο, που προς το παρόν δεν είμαι σε θέση να εξαγοράσω. 3.                    Πως ξεκινάει ένα βιβλίο; Υπάρχει τόπος, χρόνος, που έρχεται η έμπνευση; Για μένα, ένα βιβλίο ξεκινάει πάντα αφού έχει ξεκινήσει, το αναγνωρίζεις δηλαδή ως ένα εγχείρημα αναδρομικά και αφού έχεις ήδη διανύσει μια απόσταση στο γράψιμό του. Δε μου έχει τύχει να ξεκινήσω ένα βιβλίο λ

Διήγημα. Περιοδικό Φρέαρ. Είχαν χαθεί. Είχαν χαθεί στο δάσος με τις μεγάλες λεύκες. Στο δάσος με τις μεγάλες λεύκες –τι γύρευαν εκεί; Τι γύρευαν εκεί, δύο μικρά παιδιά, δύο μικρά, μικρούτσικα παιδιά, με μικρά παλτά και μικρά κεφάλια; Με μικρά παλτά και μικρά κεφάλια τα είδαν μια μέρα στον σταθμό όπου πέρναγαν τα τραίνα. Πέρναγαν τα τραίνα και ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, αν τους έλεγαν έτσι, τρύπωσαν μέσα σαν αρουραίοι. Σαν αρουραίοι ταξίδεψαν μέρες και μέρες, ως το τέλος της γραμμής. Στο τέλος της γραμμής ήταν ένας σταθμός και πιο πέρα ένα δάσος. Ένα δάσος ήταν, πυκνό, και στο κέντρο ένας πυκνός καπνός ανέβαινε στον ουρανό. Ένας πυκνός καπνός ανέβαινε στον ουρανό από το σπίτι της μάγισσας. Το σπίτι της μάγισσας ήταν φτιαγμένο από ζαχαρωτά σε σχήμα γραμμάτων και τα γράμματα μιλούσαν. Τα γράμματα μιλούσαν κι έλεγαν «Εργαστείτε, ελεύθεροι αν θέλετε να είστε.» «Ελεύθεροι αν θέλετε να είστε, εργαστείτε», έλεγε το σπίτι της μάγισσας στο κέντρο του δάσους, το σπίτι από ζαχαρωτά, το σπίτι με τον φ

Μηδέν το συντετριμμένο/Αντώνη Μπαλασόπουλου, Πολλαπλότητες του Μηδενός - Παρουσίαση από την Φωτεινή Βασιλοπούλου Culture Book   Κυριακή, 09 Ιανουαρίου 2022   Η πρώτη ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπαλασόπουλου  Πολλαπλότητες του Μηδενός , Σαιξπηρικόν, 2020 μας προκαλεί να ανακαλύψουμε το μυστικό του αινιγματικού τίτλου της. Για ποιο μηδέν πρόκειται; Της ανυπαρξίας, της εξάλειψης, του εκμηδενισμού ή της ανανέωσης;     Καταδυόμενοι στην ανάγνωση, ψηλαφούμε ένα μηδέν που δεν είναι άσπιλο, λείο. Έχει σαρκώδη υφή, ίχνη εγχάρακτα, εγκαυστικά, εξογκώματα και κρατήρες από εκρήξεις βιώματος. Ποιήματα-οντότητες περιγράφουν το αισθητηριακά προσπελάσιμο, αλλά και το άφατο, με γλώσσα παλλόμενη, στιβαρή, που κάνει χρήση της Ελληνικής στη διαχρονία της, που κινείται ως την άκρη του νοήματος,  μια γύψινη ακτινογραφία του ουρανού/διάστικτη με θρομβώσεις/αστέρων, λεμφώματα γαλαξιών.  «Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας» σ. 28.     Με φωνή ιεροπρεπή, σχεδόν βιβλική, με  οικείες επικλήσεις-προσευχές , ο poeta-vate

 Περιοδικό Τα Ποιητικά , τεύχος 42. Αυτό που είσαι Αυτό που είσαι για το χέρι  που σ ’  επιθυμεί! Ένα χωράφι στάρι εσύ  κι αυτό η πυρκαγιά. Η πέτρα η κωφάλαλη  της στέρνας είσαι, κι αυτό το σύνταγμα και η δομή της μνήμης  του νερού.  Της θάλασσας  το μάταιο κύμα μπρος στο σκοπό της  πλώρης , κι αντίστροφα,  της π λώρη ς ο θρυμματισμός στου κύματος την κόψη.   Αυτό που είσαι!  Ανάμεσα στα δάχτυλα,  καθώς ανοίγουν  για να σε κλείσουν μέσα  σ’ αυτό το μέγιστο κι ελάχιστο,  είσαι η διαφάνεια του αιθέρα, πιο διαφανής. Κι είσαι το απόγευμα  τ ’  ατ έλει ωτο ,  η περιεκτικότητα  σε χρόνο μιας επιδερμίδας.  Π ώ ς χώρεσαν  α πάνω της  τόσες αναμονές! Π ώ ς χώρεσαν, στο χέρι  που σ’ αγγίζει, πέντ ε  άστρα  να φανούν ανάμεσα στις γρίλιες!    Θα τ ’  άφηνες, το χέρι αυτό,  να κρύψει όλο τον ήλιο. Θα τ ’  άφηνες δ ύ ο φεγγάρια  να κλείσει σφαλιστά κάτω απ’ τα βλέφαρ ά  σου για να χορεύουνε νερά  χωρίς εσύ να βλέπεις.    Και τ ι  είσαι όταν φεύγει το χέρι αυτό, που σ’ έναν  παρανομαστή  τέμνει τις δ