Αντώνης Μπαλασόπουλος

Στὸ κατώφλι Σκόνταψε στὸ κατώφλι τοῦ ἐπέκεινα. Τὰ πόδια τὸν ἀέρα ψαλιδίζανε καὶ μὲ τὰ χέρια πάλευε τώρα νὰ στεριωθεῖ. Πολὺ αργά· πάτωμα δὲν ὑπῆρχε καὶ στὸ ταβάνι ἄνθιζε ἄγρια κερασιά.

  Ποίηση. Culture Book . Προπαρασκευή Ι. Τι ωραία που είναι τα ποιήματα! Τι ωραία τσιγκέλια να κρέμεται γδαρμένη η σκέψη μου ΙΙ. Έγραψα επειδή έλειπα ενόσω έλειπα. Έλειπα για να παραστεί ο κόσμος. Όχι οι χρωματιστές ενδείξεις του όχι η πεταλούδα  στους κήπους  της Βαβυλώνος.  Μα οι παραμορφώσεις του: η βαρύτητα που καμπυλώνει τη λέξη η ταχύτητα  που περνάει τον ήχο το ύψος που γυμνώνει τα δόντια   ΙΙΙ. Το ανόητο δέντρο γνωρίζει τη φλυαρία των πουλιών και το καμένο δέντρο γνωρίζει τι είπε ο κεραυνός. Εγώ είμαι το ανόητο δέντρο και το καμένο δέντρο και είμαι ακόμη ο κεραυνός  και τα πουλιά όταν τρομάζουν κι αυτό που λέω το αναγνωρίζεις γιατί δεν είναι ούτε ομιλία ούτε σιωπή είναι το βιβλίο ανάμεσα και δεν τελειώνει   ΙV. Όλα υπάρχουν ταυτόχρονα ή εξέπεσαν απ' την ύπαρξη στ' όνειρό της ταυτόχρονα, αλλά τι απευθύνεται σε σένα, τι διαφεύγει; Τι άκουσες όταν γύρισες τη σελίδα; Όταν ήταν ήδη αργά, όπως πάντα είναι, τι άκουσες;   V. Βαδίζαμε, δίπλα-δίπλα, είχες έναν γλάρο μόνιμο στον λ

Σύντομο σχόλιο γιὰ τὸν «Τρελὸ λαγὸ» τοῦ Μίλτου Σαχτούρη Τὸν τρελό σου λαγό, Σαχτούρη, τὸν ἐδάγκασε ἡ γλώσσα καὶ λύσσαξε. Τὸ ποίημα εἶναι ὁ πυρετὸς τοῦ ἀφιονισμένου λαγοῦ, μετουσιωμένος σὲ διαστολὴ τοῦ ἐκφραστικοῦ ὑδραργύρου. Εἶναι ψηλὸς καὶ ἀκραιφνὴς πυρετός. Σὲ πλάτος, ἂν τυχὸν τὸν μετρούσαμε, θὰ ἦταν ἡ θάλασσα. Εντευκτήριο #122, Απρ. 2021

 Διήγημα. Περιοδικό Booksitting . Δεν είναι κάτι άλλο, είναι ότι τρομάζουν και παγώνουν στο αιφνίδιο φως. Πάνω της πέφτουν 2.000 κιλά από ατσάλι και φάιμπεργκλας με ταχύτητα περίπου 90 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσο υπολογίζω ότι έτρεχα, γιατί είχα φτάσει σε ευθεία και κατηφόρα κατεβαίνοντας απ’ το βουνό. Ήρθε στο διάβα μου το ίδιο ξαφνικά όσο εγώ στον δικό της. Τώρα έχει γίνει ένα με τον προφυλακτήρα, η σάρκα της κομματιασμένη, κόκκαλα σπασμένα, το αίμα να στάζει στην άσφαλτο. Ανοίγω το πορτ-μπαγκάζ και ψάχνω, βρίζοντας, για το μικρό τσεκούρι που έχω για πυροπροστασία στο εξοχικό. Το βρίσκω, φυσικά, κάτω-κάτω, κρυμμένο κάτω από παλιά περιοδικά και το κουτί πρώτων βοηθειών. Μέχρι να τελειώσω μαζί της έχει ξημερώσει. Κοιτάζω τα ρούχα μου, τα χέρια μου, μες στα αίματα. Είμαι ιδρωμένος και τουρτουρίζω ήδη στο πρωινό κρύο του δάσους. Η προοπτική να κοιμηθώ λίγες ώρες πριν το πρωινό ραντεβού στη δουλειά εξανεμίστηκε. Μόλις που προλαβαίνω, και μάλιστα αν το πατήσω στο υπόλοιπο της διαδρομής, να κά

  Διήγημα. Περιοδικό Φρέαρ. Δεκατέσσερις ευλογίες Κυψέλη, Αθήνα. Ώρα 11 μμ. Καιρός αίθριος, θερμοκρασία 32 βαθμοί Κελσίου. Ελαφρές νεφώσεις. Σελήνη τριών ημερών.  H   Ελισάβετ Κερχάν, ετών 46, έχει λυγίσει τα πόδια της στην καρέκλα που απέθεσε μπροστά της και βάφει τα νύχια της μωβ.  Επιθεωρεί τα δάχτυλα σαν έναν μικρό στρατό με μαύρες στολές και μωβ μάσκες. Χαμογελά σαν την συνονόματή της μετά από νίκη του στόλου, αλλά χωρίς διάδημα, χωρίς ακόλουθους και διασκεδαστές, χωρίς συμβουλάτορες.  M όνο μ’ ένα ανεμιστηράκι που φυσά αγκομαχώντας για πάρτη της (κόστος 12 ευρώ). Και μ’ ένα μίνι μάρκετ στο όνομά της. Η Ελισάβετ Κερχάν μετράει τις ευλογίες της, και τις βρίσκει περισσότερες από τα δάχτυλα των ποδιών της. Ιδού τι δεν έγινε σήμερα, 12 Ιουλίου: Δεν της διέρρηξαν το μαγαζί. Δεν την πονά όπως μέχρι χτες η μέση της. Δεν είδε ούτε μία είδηση για βιασμό ή δολοφονία γυναίκας στο δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης. Δεν την πήρε στο Σκάιπ η συνυφάδα της από την Ερυθραία ζητώντας λεφτά. Δεν έδειξα

 ΚΙΒΩΤΟΣ Η βροχή ξεκίνησε όπως συνήθως ξεκινούν οι βροχές: τα σύννεφα πύκνωσαν, το λευκό τους έγινε γκρίζο κι έπειτα κατέβηκε τα σκαλιά της απόχρωσης προς το μαύρο καθώς τα φούσκωνε το νερό. Ο αέρας ψύχρανε και το φως μειώθηκε, σαν κάποιος να χαμήλωνε τον ροοστάτη τ’ ουρανού. Οι πρώτες ψιχάλες ήταν ήδη χοντρές. Έπεσαν βαριά, με θόρυβο, στις λαμαρίνες και στο μέταλλο, στην άσφαλτο και στο τσιμέντο, στις γκρίζες στέγες της πόλης, στα κεφάλια ζώων και ανθρώπων. Κι όπως πάλι συνήθως συμβαίνει, η κυκλοφοριακή ροή στο σώμα της πόλεως άλλαξε, πύκνωσε, βράδυνε. Στα φανάρια, που αιμορραγούσαν κόκκινο, πράσινο και πορτοκαλί, κομμένα απ’ τις λεπίδες των υαλοκαθαριστήρων, εμφανίστηκαν θρομβώσεις από αυτοκίνητα, τ’ αστραφτερά τους μέταλλα συνωστίζονταν σε καραβάνια, κι από τους δρόμους, εκεί που δεν υπήρχε ούτε στέγαστρο ούτε άλλη προστασία απ’ το νερό, αραίωσαν άνθρωποι και σκύλοι και φυσικά γατιά και βγήκαν, αργά και σταθερά, πομπές από ομπρέλες, όπως κάποιες φορές συμβαίνει στους Επιταφίους. « Ε

  Δεκέμβρης-Ιούλης, Λευκωσία Έχεις δει το δέντρο εκείνο που καρπίζει με νεκρούς; Χριστούγεννα φυτρώνει στην πλατεία. Σκονίζονται απ’ την κίνηση  τα πικρά του κράνα, χρόνια πάντα αχιόνιστα δίχως πουκάμισο λευκό και παντρειές, χωρίς νερό  στη ρίζα. Στέκει  σ’ έναν σταυρό  με πεθαμένο ξύλο.   Πιο κάτω, οι οδοί του εμπορίου. Μπορεί εκεί να βρεις μισοτιμής και σκονισμένο ένα «Δεν ξεχνώ», να παζαρέψεις μια τιμή καλή. Μα ξεχνάς,  κι αυτό δεν είναι το πιο βαρύ. Ξεχνιέσαι.   Τόσο πολύ, τόσο βαθιά ξεχνιέσαι  στους εντός των τειχών λαβύρινθους, που δε θυμάσαι το σημείο εισόδου σου στο τραύμα. Θανατηφόρος φτάνεις κάποτε, κάνοντας κύκλους,  στην καρδιά  σαν έμφραγμα σε κεντρική αρτηρία.  Και συναντάς έναν Μινώταυρο καθρέφτη. Κοιτάς.   Είσαι χιονισμένος στο κεφάλι μες στην πυρά του Ιούλη, είσαι ένα δέντρο χωρίς ρίζα στην πλατεία Ελευθερίας κάποτε. Στην πλάτη σου δηλώνεται κάποιο φωτογραφείο της Αμμοχώστου σαν μαχαιριά πισώπλατη, σαν σκληρή κοροϊδία ενός συμμαθητή που εμπιστευόσουν.      Ο αγνοούμενο

 Ποίηση. Περιοδικό Εντευκτήριο. Ὁ κηπουρός τῶν πουλιῶν Σκούπιζα σήμερα τὸν κῆπο μου. Εἶναι γεμάτος φτερά. Ἔτσι θυμήθηκα  πὼς καλλιεργῶ τὰ πουλιά. Τὰ φυτεύω στὸ χῶμα, τὰ νεκρὰ πουλιὰ τὰ ποτίζω ἀπ᾽ τὸν λαιμό μου τοὺς κλαδεύω τὰ νύχια, τὰ μεταφυτεύω  σὲ οὐρανοὺς γονιμότερους (γαλάζια μου παρτέρια ποὺ σπέρνετε βροχή!) συγχέω τὰ σύννεφα  καὶ τὰ λιπάσματα.     Ὅταν μεγαλώσουν, λέω, θὰ κάνουν καρποὺς ἀπὸ τσόφλι, παχιὰ σκιὰ πάνω στὴ ζωή μου, θὰ διώχνουν τοὺς πεζούς. Τὰ παιδιὰ θὰ δείχνουν τὸ σπίτι μου καὶ θὰ λένε: κοιτάξτε αὐτόν, ἔγινε κηπουρὸς τῶν πουλιῶν καὶ καταστράφηκε. Τότε κι᾽ ἐγὼ θὰ μειδιῶ εἰρωνικὰ ἀπ᾽ τὴ στέγη καὶ θ᾽ ἀλαφραίνω μεθοδικὰ στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ὀστῶν μου,  προετοιμάζοντας  τὴ μετανάστευσή μου.

Περιοδικό Μονόκλ   Σφυροκέφαλος   Τις Κυριακές το απόγευμα πηγαίνει στο ενυδρείο για να τον κοιτάξει. Δυο ώρες τη φορά. Του δίνει μια ηρεμία (το ανακάλυψε τυχαία μια μέρα που το επισκέφθηκε με έναν γνωστό του, τον οποίο δεν συμπαθούσε πολύ), που δεν του έδινε τίποτε άλλο: σίγουρα όχι η γυναίκα του και οι δύο κόρες του, με τις διαρκείς τους απαιτήσεις και τα παράπονά τους ότι δεν ήταν αρκετά «επικοινωνιακός», ότι έδειχνε διαρκώς απασχολημένος από σκέψεις. Και σίγουρα όχι η δουλειά του, αυτή η λιτανεία  email , τηλεφώνων, φαξ και κάθε γαμημένης μορφής επικοινωνίας που είχε επινοήσει ποτέ ο διεστραμμένος νους του ανθρώπου για να μην ησυχάζει ποτέ από τίποτε, προσμένοντας πάντα τη μεγάλη ευκαιρία στο επόμενο «γκλινκ» ειδοποίησης, τον επόμενο γελοία εξατομικευμένο τόνο τηλεφώνου (δεν υπήρχε αστειότερο πράγμα απ’ το να έχουν το ίδιο «αγαπημένο τραγούδι» ως τόνο κλήσης άτομα που κατά τα άλλα πάσχιζαν με ό,τι είχαν και δεν είχαν να διακριθούν ως μοναδικές προσωπικότητες).    Είχε παρατηρήσει ό

Έννεπε Μούσα Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά " φιλοξενώ τον λογοτέχνη Αντώνη Μπαλασόπουλο. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη  και είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει εκδώσει δυο συλλογές αφορισμών και δοκιμίων, τρεις ποιητικές συλλογές και μια συλλογή διηγημάτων. Είναι υπό έκδοση μια συλλογή διηγημάτων και μια συλλογή ποίησης. Έργα του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή του είναι συμβολική, φιλοσοφική, στοχαστική. Ο λόγος του είναι πυκνός, πολύχρωμος, με ευφάνταστα σχήματα, ανάγλυφες εικόνες και ηχηρά μηνύματα. Η πένα του παρατηρεί την περιδιάβαση του ανθρώπου στη γη, αναζητά κρυφά νοήματα, μεταφέρει το απόσταγμα της εμπειρίας. Η γραφή του ,σπάνιας λυρικής ομορφιάς ,συγκινεί και θέλγει τον αναγνώστη. Θα ταξιδέψουμε με δέκα εκπληκτικά ποιήματά του! Πολλαπλότητες του Μηδενός,  εκδ. Σαιξπηρικόν, 2020 Το χτύπημα στην πόρτα Εγώ είμαι η ακατάλυτη  εκδίκηση, η λαβή του μαχαιρ