Αντώνης Μπαλασόπουλος

  Διήγημα. Περιοδικό Φρέαρ . Συμπλήρωναν, το Σάββατο, δεκαεφτά χρόνια γάμου. Όπως όλοι, είχαν κι αυτοί τα προβλήματα τους. Ο Λουκάς έλειπε πολύ, λόγω επαγγέλματος. Τα ταξίδια με το φορτηγό κρατούσαν μέρες, και η Σταματία είχε τις πικρίες της για το γεγονός ότι είχε πάει περισσότερες φορές μόνη παρά με τον άντρα της να δει το Γιάννη στην παρέλαση ή την Άννα στο μπαλέτο. Ήταν επίσης πως ο Λουκάς, που ήταν πάντα λιγομίλητος, είχε γίνει πολύ περισσότερο έτσι μετά από ένα ταξίδι στη Γερμανία, θα ήτανε κοντά τρία χρόνια.  Κατά μέσο όρο όμως, ήταν ένας καλός γάμος. Ο Λουκάς τη νοιαζόταν την οικογένεια, δεν ξεπόρτιζε, δεν έπινε. Κι ήταν πράος και καλός άνθρωπος, και στα παιδιά είχε αδυναμία. Όλο και κατιτίς τους έφερνε από κάθε ταξίδι, και στην πάντα έβαζε τακτικά για τις σπουδές τους. Υπήρχαν βέβαια κι αυτές οι μισοκωμικές ατέλειες, το αλατοπίπερο ας πούμε της θνητότητας στην επουράνια ευτυχία του  εις σάρκαν μίαν . Χρόνο πολύ η Σταματία δεν είχε, γιατί δούλευε κι αυτή κάποιες ώρες γαζί σε μι

https://dialogos.com.cy/to-traylisma-toy-logoy-gia-to-pollaplotites-toy-midenos-toy-antoni-mpalasopoyloy/

Ποίηση. Περιοδικό Θράκα . Interregnum (από το "Ο εικοστός πρώτος αιώνας", μέρος ΙΙ) Στο μεσοδιάστημα των ζωτικών φαντασιώσεων η οξείδωση της λυρικής φωνής. Ατελέσφορη η αυγή και οι συμβουλάτορες βουβοί. Panem et circenses. Η αυτοκρατορία μια ανάπηρη πόρνη βάφει τα μαλλιά της σταχτί. Οι στωικοί αυτόχειρες ξηλώνουν τις ραφές τους, ξετυλίγουν τα σπλάχνα τους, επαναλαμβάνουν μάταια τον κύκλο. The center cannot hold : Ανάμεσα στο σίδερο της ισχύος και στο σίδερο της διάψευσης η απόμακρη φλόγα, η αδιάφορη φωτιά. Το βασίλειον του υπομονετικού βιβλιοσκώληκος ελεύσεται. *** Αυτός που τον πατέρα του στους ώμους κουβαλάει (από το "Ο εικοστός πρώτος αιώνας", μέρος ΙΧ) Αυτός που τον πατέρα του στους ώμους κουβαλάει, ένα ζευγάρι γέρικα πόδια γεννώντας απ’ την άδεια του κοιλιά, για μενταγιόν φορώντας δυο τρεμάμενα κόκαλα ντυμένα με δέρμα λιοκαμένο, κι ένα κεφάλι πίσω απ’ το κεφάλι του στηρίζοντας αυτός που αναλαμβάνει την αβάσταχτη ελαφρότητα του σκελετού του να σηκώσει πάνω στις

  Ποίηση. Περιοδικό Ποιείν . Λευκό στο λευκό Λευκό στο λευκό: το πιο δύσκολο ίχνος όταν η ίδια αλεπού αντικατοπτρίζεται στα νερά διαφορετικών λιμνών· ή όταν στην ίδια λίμνη, η άλλη αλεπού ατενίζει τον αντικατοπτρισμό νεκρών άστρων. Μια σκιά το πέρασμα των ειδώλων τους πάνω απ’ την επιδερμίδα των υδάτων, μια σκιά ακόμη το πέρασμα του δικού μου ειδώλου μέσα απ’ αυτά εδώ τα πεσμένα φύλλα. Λευκό στο λευκό: σαν να μην είδες τίποτε, σαν αυτό που είδες να μην είχε έρθει ακόμη, σαν να βρισκόταν ήδη από την άλλη πλευρά της πτυχής που σε περιλαμβάνει. Αρετή του ελάχιστου! Γλυκό, συμπυκνωμένο γάλα της Μεταφυσικής! Πάλι καμώνομαι το θάνατο που βρίσκει τα όντα στο δάσος! Πάλι ντύνομαι με το τρίχωμα του γοερού θηρίου! Το πιο δύσκολο ίχνος, η κλωστή του υδράργυρου στο σπασμένο θερμόμετρο, στη σπασμένη λέξη η κινούμενη άμμος. * Θέρος Είπα στο σίδερο να ρωτήσει το σίδερο και μου απάντησε η φλόγα. Είπα στον κεραυνό να κουνήσει το δέντρο και μου απάντησε η στάχτη. Είπα στο αλάτι να μιλήσει στο νερό και μ

Ποίηση. Περιοδικό Φρέαρ . Συστροφή Ελικοειδώς  η συστροφή  ιχνηλατεί   το βάδισμα πίσω στο κέντρο απ’ όπου αναβλύζει το λαμπερό σκότος  των αρχών.   Εκεί   η δίνη   δίνει   κατεύθυνση οδύνης — συστολή, διαστολή—   παλμοί  του χλωμού   μυοκαρδίου   μαγνητική επιμονή   ανατομικές σημειώσεις στο χάρτη   όπου λείπει   η χώρα   εκλείπει   η ώρα   τρέμει η βελόνα   κόβεται   η κλωστή.

  Ποίηση. Περιοδικό Φρέαρ . Η κολυμβήτρια Τέμνει το άπειρο, μια ανάσα τη φορά, δυο μπράτσα που απομακρύνονται αντικειμενικά απ’ το βλέμμα της και επιστρέφουν στο σώμα σαν εκπαιδευμένα περιστέρια, δυο πόδια που χτυπούν το αόρατο, αναδεύοντας με παφλασμό το υπογάστριο των αφανών πραγμάτων, γράφοντας έτσι και σβήνοντας σβήνοντας έτσι και γράφοντας τη μέρα που έφυγε και τη μέρα που έρχεται τη μέρα που ξοδεύτηκε σαν κερί πάνω από τα μικρά σώματα των παλιών ονείρων της, τη μέρα που έμεινε, αξόδευτη σα φλουρί φυλαγμένο καλά στο παλλόμενο στήθος της.

Ποίηση. Περιοδικό Χάρτης . Η γάτα Σήμερα θα γυμναστώ με το ποιητικό κτήνος.  Την αυταρέσκεια των επιπρόσθετων σπονδύλων  θα τραγουδήσω. Την ηδονή της έκτασης  του στιλπνού σώματος, κι αυτή τού κουλουριάσματος σε χνουδωτό, παλλόμενο χερούλι θα επαινέσω.  Αχ, αίλουρε! Πόσο ζηλεύω τα μαχαίρια που κρύβεις στ’ απαλά σου μαξιλάρια! Πόσο αγαπώ τη σαγήνη της νύστας πάνω στον αρχαίο βρυχηθμό σου! Και πόσο θα ‘θελα κι εγώ στο στόμα μου μια γλώσσα κατακόκκινη και τραχιά!  Μεταμφιεσμένο μου αγρίμι!  Αφρικανικό μου αίνιγμα!  Δε γνωρίζεις ανυπάκουα μέλη. Κι όσο ζεις,  ζει μαζί σου η αλληλουχία μιας κινούμενης ιδέας,  κι η άγρυπνη πτητικότητα της προγονικής μας ζωής.

Ποίημα. Περιοδικό Αιολικά Γράμματα . Παράθεμα. Μπομπίνα Καρούζου. Βροχή τόνων « κι ἀποτυχίζω τὴν ἀπόγνωση κατακείμενος ὄρθιος .»  κι ἀποτειχίζω τὴν ἀπόγνωση κατακείμενος ὄρθιος  κι ἀποκοιμιέμαι στὴν κατάκλιση τῆς γνώσης  καὶ τὴν ἀπόγνωση καλοτυχίζω, ότι αὐτὴς ἐστί ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον καὶ ὑπερκείμενος τῆς γῆς στή δύναμη τοῦ χθόνιου ὑπόκειμαι καὶ στῆς ἀπόγνωσης τὸ ὑπόγειο μέταλλο κοινωνοῦμαι (ἐγώ, ὁ ἒκνομος καρπός)  καὶ στὶς διαστάσεις τῶν προθέσεων ἀνατίθεμαι καὶ στὸ ἀρχαίο τραῦμα ἀλαλάζω.  Φύτεψες σιδερένια σύννεφα, κι αὐτὴ εἶναι ἡ βροχή.  Γιατί ἡ παράδοση εἶναι σκουριά στό αἷμα μου γλυκιά. Γιατί μ’ ἐγκέλαδους παλμούς νομοθετεῖ ὁ σεισμός σου. Γιατί δὲν ἀπομαγνητἰζεται τούτη ἐδῶ ἡ ταινία, Νίκο.  Γιατί ἀληθινός ἐστί ο ἀόρατος βορράς.   «[ Βραδυάζει στὸ κείμενο. Ἡ κατακρήμνιση τοῦ ἀπογεύματος: ὡριμότητα. ]»   Στὸ παρακείμενο ξημέρωμα.   Ἡ ἀποσάθρωση τῆς νύχτας. Τὸ ὓστερο ὓφος.

  Ποίηση. Περιοδικό Fractal. Ευχαριστώ, κύριε Ντίνο  Με την ποίηση, το ξέρουν όλοι,  δε ζεις. Ενώ θα ’πρεπε η ζωή σου  να κρέμεται από κάθε λέξη,  κρέμονται μονάχα διακοσμητικά.  Το ένα σου πόδι βολεύεται  με παπούτσια αντί για φτερά.  Στο μανίκι σου κρύβεται δεύτερο  ζάρι, χωρίς πλευρά για τον άσσο.  Με την ποίηση δε ζεις, αυτό έχει  προ πολλού απαντηθεί.  Χωρίς την ποίηση όμως;  Αυτό είναι  που σου απομένει  ν’ απαντήσεις.  *** Επιμέλεια   (στον Αναστάση Πισσούριο) Να σβήνεις  όπως το χιλιόφυλλο  δέντρο μια γωνιά   ουρανό  Να γράφεις  όπως η σταγονοροή  του ασβεστίτη εσωτερικά του τοιχώματος  Το δύσκολο φως να ξεδιπλώνεις,  το φως  που αυξάνεται δυτικά της γραπτής  Μεσογείου, κάτω  από έναν αλλιώτικο ήλιο.  *** Ύψος   Σταδιακά, ο ίλιγγος της  ανελισσόμενης στροφής.  Οι πνεύμονες κοπιάζουν μ’ ένα αραιότερο  οξυγόνο. Στο έρημο  σχεδόν τοπίο, αράδες από ελάχιστα, θαμπά φυτά.  Σαν η καθαρότητα,  φέρουσα εγκαύματα  απ’ τον πάγο,  να μη σηκώνει ρούχο  στη γύμνια της. Σαν κάτι  αυστηρό και

  Ποίηση. Περιοδικό  Περί Ου. Αριθμοί     Η ζωή ξεκινά με ακέραιους: δυο μάτια, μια θάλασσα  δέκα χάντρες στον  ά βακα. Μόνη πράξη η πρόσθεση  μόνη ύλη το όμοιο,  και ο πλούτος ακόμα απλός.    Μα λαχτάρα γεννιέται στη γλώσσα  και μαζί η αφαίρεση,  κι απ’ το  σώμα διαίρεση που το άλλο γεννά.  Μια ρωγμή τον καθρέφτη ραγίζει σε  κλάσμα,  και ρητοί είναι πια οι αριθμοί.    Οι άρρητοι προκύπτουν κατόπι,  όταν σμίξουν τα δυο  που χωρίστηκαν,  μα της ένωσης ρίζα  δε βρουν.  Πώς να πουν αυτό που δε λέγεται; Την απλότητα των δέκα δαχτύλων  και πάλι ποθούν.    Και χωρίζονται  πάλι, και σμίγουνε,  μα  των κύκλων  ο λόγος  δεν πειθαρχεί· μακραίνει στο άπειρο , φεύγει και χάνεται και κανείς αριθμός  να τον βρει δεν αρκεί.    Και πληθαίνουν  τα σύμβολα,  το ανόμοιο θάλλει ·  το ακέραιο  χάνεται και η σύνολη όψη  θολώνει κι αυτή. Αυτή  είναι θαρρώ  η μέση περίοδος, που εξαιτίας της μίξης της όνομα φέρει  μιγαδική.   Και στο τέλος τι μένει;  Ποιος ξέρει  από τόσα διάφορα τι γινόμενο  ή  πηλίκο θα βγει

Ποίηση. Περιοδικό   Νέο Πλανόδιον Ο τζίτζικας   Από την σκοτεινή γη  στο πολλαπλασιασμένο επί πέντε  φως του Ιούλη, ο τζίτζικας   τρελαίνεται σαν τον δεσμώτη  της πλατωνικής σπηλιάς  που αντικρίζει τον ήλιο  πρώτη φορά. Η τρέλα του  είναι τραγούδι ως το θάνατο,  μια έκρηξη συχνοτήτων του σώματος που προκαλεί η αιφνίδια συναίσθηση  της ύπαρξης, καθώς ο χρόνος όλος  —χρόνια ζωής αόρατης στης γης το υπόγειο—  συμπυκνώνεται κάτω απ’ την αμείλικτη  ακτινοβολία—500 εκατομμύρια μετρικοί  τόνοι υδρογόνου το δευτερόλεπτο—  που σπρώχνει την παλλόμενη μεμβράνη  ανάμεσα στο θώρακα και την κοιλιά  να πάλλεται με μανία ακαταπόνητη,  τέτοια που προσιδιάζει  —λέει ο Φαίδρος —σ’ εκείνες τις φλεγόμενες  οντότητες, που, απ’ την ίδια νύμφη εκκινώντας  γίνονται προφήτες, ιεροφάντες, εραστές  και ποιητές, κι έτσι πεθαίνοντας  ο τζίτζικας τρελός και σπασμένος  απ’ τον ήλιο αποκαλύπτει την κάποτε  ανθρώπινή του φύση, καθώς και την ατυχία  όσων εκπίπτουν στη δική του. *** Ο γάιδαρος έξω απ’ το ξωκκλήσι  Έχοντα

Πεζό ποίημα. Περιοδικό Μονόκλ. H ώρα ήταν περί τις οκτώ μετά μεσημβρίας. Ο ήχος των αυτοκινήτων έξωθεν του παραθύρου είχε την κανονικότητα ροής μετάλλου ασίγαστης. Ο ήλιος είχε εκλείψει απ’ τον ορίζοντα, αρκούμενος στη λευκή πυράκτωση των χαμηλών νεφών. Εντός του καθ’ όλα αδιάφορου διαμερίσματος, τα στήθη των εραστών μπουμπούκιαζαν το ένα πάνω στο άλλο, φλογιζόμενα από αφανή και εσωτερικά κίνητρα, όμοια κι όμως διαφορετικά συνάμα από αυτά της αυτοκινήσεως, δεσμεύοντας σε μια παράφορη διεμπλοκή τα νευρικά τους συστήματα και καταλήγοντας σε εξατμίσεις επιφωνημάτων και στο σπάραγμα των φωνητικών χορδών, έτσι που μια πραγματική γέφυρα των στεναγμών ένωνε την όχθη του ενός μ’ αυτή του άλλου. Την ώρα ακριβώς εκείνη, ένα ξυράφι διέσχισε τον ουρανό, ανοίγοντάς τον στα δύο, και από την στενή, γαλάζια τομή ξεπήδησαν σύννεφα πιεσμένα από τη στενή διάβαση και εγκυμονούντα βροχή, κι αυτό παρά το γενικώς αίθριο της εποχής, παρά την αδιάκοπη κίνηση στο δρόμο, παρά τις μοναχικές τηλεοπτικές συσκευές π

Αντώνης Μπαλασόπουλος | Η αφηγηματική συνθήκη  Πεζό ποίημα. Περιοδικό  Μονόκλ . Σκουπίζω εδώ και ώρα. Θέλω τα πράγματα να είναι απολύτως σαφή, όπως συμβαίνει στο ανεξήγητο εντός των ονείρων. Δε θέλω λοιπόν τις αζαλέες, ούτε φίκους να αποκρύπτουν στο μάτι τις ορθές γωνίες που ορίζουν τον χώρο της αφήγησης.  Στην αρχή, μια γυναίκα θα γράφει πάνω σε ένα τραπέζι. Θα λέει: «αυτό είναι το δωμάτιο όπου γράφω. Το δικό μου δωμάτιο.» Θα έχει κόκκινα μαλλιά και δυσπρόσιτα δάχτυλα. Θα κοιτάζει προς τον τέταρτο τοίχο. Τότε θα ακουστούν οι σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων. Φρικτές και αναπόδραστες θα ακουστούν. Το κτίριο θα καίγεται, με καπνούς από ξηρό πάγο. Θα εμφανιστούν οι πυροσβέστες. Θα κρατούν αληθινές μάνικες με ψεύτικο νερό. Ένας θεατής θα χαρακτηρίσει το έργο υπερρεαλιστικό.  Θα τον αποστομώσω: «Πρόκειται για αλληγορία κύριε. Η πρωταγωνίστρια μου φλέγεται από την ορμή να πει το ανείπωτο.» Θα με ρωτήσει: «Και πού είναι τότε το κλειδί της αλληγορίας;» Και θ’ απαντήσω ευθαρσώς: «Το κατάπια

  Έκδοση:  Σαιξπηρικόν , Θεσσαλονίκη Διάθεση: Στον εκδότη, και: Ακυβέρνητες Πολιτείες , Θεσσαλονίκη Πολιτεία , Αθήνα Ιανός , Αθήνα, Θεσσαλονίκη Πρωτοπορία , Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα Prosperus books2u Βιβλιοχώρα Αναγνώστης Πάργα , Λευκωσία, Λάρνακα, Πάφος Σολώνειο , Λευκωσία Το Έρμα , Λευκωσία Παρουσίαση του βιβλίου, Χαραυγή .